Glow worm caves

Het grootste misverstand over de Waitomo glow worm caves is de naam. Misschien is misverstand niet het beste woord. Ze liegen. Het zijn namelijk helemaal geen glow worms. Het zijn maden. Maar dat schrikt mensen af,  daarom zijn ze gepromoveerd to glowworms. Er is een industrie omheen ontstaan, inclusief  de verkoop van blauwe pluche wormen, waarvan de bips licht geeft als je er in knijpt.

Ik was al een aantal keren langs de caves gereden, ze liggen tussen New Plymouth en Auckland dus je komt er nogal vaak langs. En er zijn nogal grote toeristische borden. Het is niet te missen en dus typisch iets waar je niet heen gaat. Je hebt er caving. Iets waar ik als klimmer al jaren op neer kijk. Of varen door de grotten in een boot met allemaal toeristen. Ik denk dat dat bij mij nog na een boot tocht voor bejaarden over de Donau komt.  Het staat ook nog in de top 20 van de must do's in Nieuw Zeeland.

Op een winterdag was het dan toch zo ver. We gingen de grotten in. In ieder geval de garantie dat daar beneden niet veel anders is bij zon of regen.

En ik moet zeggen, het was leuk. En spannend! Hier het begin van de tocht. Je abseilt de grot in. Best wel krap, je past er net in.  Je gebruikt ook een ander tool dan bij het klim abseilen, dus dat kan ik nu ook. Je hebt een wet suit aan. Want het is er nat. En je hebt een hoofdlamp op. Want het is er donker...

In de grot is het eerst alleen donker. We lopen een paar honderd meter en springen dan in het water. Dan is het ook koud. We drijven wat rond op ronde banden. Nemen de tijd voor een foto met de groep. Op de achtergrond zie je de glow worms. Een beetje toeristisch is het wel.

Hierna lopen we nog een uur of twee door het water. Het is er vrij groot. We zwemmen wat en we kruipen door wat krappe spleten. Een klein meisje krijgt het behoorlijk koud en dat snap ik wel. Het verbaasd me dat dit kan voor een commerciele tocht. Hoe kom je hier uit in geval van nood? Maar dit is Nieuw Zeeland. Van Kiwi's mag toch net wat meer. 

Tot slot het einde. We kruipen het complex weer uit. Zo'n 5 uur later. Het is fijn om dag licht te zien.

Jan van Gent en de Ijsvogel

Niet alleen text vanuit nieuw zeeland. Deze keer de natuur, vogels.  Volgens hebben er in Nederland aardig wat luisteraars van "vroege vogels" een aardige fiets toch voor over om een Jan van Gent te zien. Dat is hier niet nodig:

 

Er waren er ook een heleboel van:

In vlucht:







 

 

 

En tot slot nog een foto van de kleine ijsvogel. Binnenkort meer foto's, oa over de gloeiwormen in de Waitomo grotten! In de top tien van attracties hier volgens de ANWB van de Kiwi's.



Auckland (II)

Misschien had de titel mijn verjaardag moeten zijn! Maar daar valt niet zo heel erg veel over te vertellen. Was een prima avondje met vrienden en dus vooral collega's. Als de zon hier nou een keertje gaat schijnen dan koop ik een bbq en gaan we lekker lamsvlees bakken op het terras. En drinken we lekkere Nieuw Zeelandse Sauvignon Blanc.
Als ik een bbq van een normaal formaat kan vinden tenminste! Ze doen het hier op gas. En een kleine is een 4 pits brander. Die is dus een meter breed en bijna net zo diep. En vaak nog een extra brander er naast op een uitbouwvleugel. Als je een beetje van BBQen houd dan koop je een zes pits. Ze zeggen dat die geschikt zijn voor groepen tot zo'n 25 man, en ik kan je vertellen dat je die dan allemaal tegelijk een volledig gare kalkoen poot kunt geven. Dus ik zoek nog even verder.

Ik had nog een paar foto's uit Auckland beloofd! Als eerste een foto van One tree Hill. Een 182m hoge vulkaan. Je kunt de echte boom inderdaad niet zien.

Dat is een verhaal met een geschiedenis. Er stond een boom. Die werd in 1850 door een blanke gekapt. Onduidelijk waarom. En toen stond er weer een boom. Een spar. Die werd in 1994 verwond, en in 2000 door een Maori met een ketting zaag zo toegetakeld dat ie het niet gered heeft. Klaar blijkelijk was het geen inheemse boomsoort en daarom voor de Maori het doelwit om hun verontwaardiging over de blanken kracht bij te zetten. Er is nog geen nieuwe boom. er is onenigheid  over de boomsoort. Wel staat er dus een hele grote obelisk. Al sinds 1940.

 

Hieronder het uitzicht vanaf de boom op het centrum van Auckland. De grootste stad van het land!



Auckland

Al weer een paar weken stilte! Google is goed in het delen van bezoekers gegevers en laat zien dat het aantal bezoeker de afgelopen maand gehalveerd is! Het is hier misschien wel komkommer tijd maar ik zou toch wel wat beter moeten kunnen..

Zo was ik laatst een weekend in Auckland. Miljoenen stad. De enige. Met 1.4 miljoen mensen woont 1/3 van Nieuw Zeeland er. Ik vraag me af of er landen zijn met vergelijkbare statistieken? Als je de voorsteden meetelt is het zelfs de helft van Nieuw Zeeland. De ene helft van het land zegt dat Nieuw Zeeland ten zuiden van Bombay Hills eindigt. En de andere helft zegt dat het daar begint.

Qua afslagen hebben ze het in Auckland op de snelweg handig voor elkaar. Er gaat eigenlijk maar een snelweg. Van noord naar zuid. Of zuid naar noord. Dat laatste is toepasselijker. Want het nummer van de afslag geeft aan hoeveel kilometer het nog is naar het noordelijkste puntje van het land. Naar Cape Reinga. Briljant. Afslag 375 ligt net ten zuiden van Auckland. En afslag 386 ligt er 11 km vandaan. Ken je een afslag en je kent ze allemaal. Als je uit het zuiden komt en je ziet afslag 433 en je moet naar 373? Dan weet je gelijk dat het nog 60 kilometer is.

De kiwi's hebben iets vergelijkbaars gedaan bij het nummeren van huizen op land weggetjes. Huis  nummer 110? Dan ligt je huis 1100m van de hoofd weg. Nummer 1190? Dan is het 11.9 kilometer. je tuurt nooit meer in het donker naar niet te vinden huis nummers bij boerderijen! Je kijkt even naar de kilometer teller aan het begin van de weg en geeft dan vol gas!

Jullie zijn natuurlijk niet alleen geeinteresseerd in de feiten. Misschien zelfs wat nerderig. Daarom hier ook wat fots's.  Ik was bij Nanne en Madelon op bezoek. De eerste dag gingen we blowkarten. Gaaf. Veel wind en met 50 km per uur over het strand crossen. Dat mag gewoon. Het is niet afgezet. Ben wel 5 keer omgeslagen maar geen pijntje gehad!

Hier staan we aan het begin van de rit klaar. Geen zon maar genoeg wind.



Hier Nanne in aktie in zijn postbode pak. Je wordt er wel een beetje vies van.


Binnenkort meer! Ik snap bijna de rugby regels en het wordt steeds leuker. Ook cricket is gaaf!

2 weken zomer

Daar ben ik weer! 2 weken Europa hebben me goed gedaan. Veel te kort natuurlijk maar erg mooi. De eerste week de NZ winter ontvlucht. De enige wens was warmte en die vonden we in het zuiden van Frankrijk:


Mountainbiken, klimmen, het was weer een echte Europese vakantie. Daarna met de TGV richting Antwerpen, waar de familie minus onze Afrika bewoonster al was. Het was super om weer in een echte stad te zijn. Met gebouwen van meer dan 100 jaar oud. En gezellig om de familie weer te zien. Natuurlijk had de Chef keuken een culinaar hoogte punt uitgezocht: 

Toen nog een paar dagen naar de mooiste stad op aarde, Amsterdam natuurlijk. Geprobeerd zo veel mogelijk vrienden te zien in 3 dagen. Veel te kort natuurlijk! Hoop veel van jullie binnenkort in Nieuw Zeeland te zien! Hieronder ontmoeten oude en nieuwe camera technologie elkaar. Een digitale foto van een polaroid foto. De foto's zijn 20 000 km van elkaar gemaakt. Maar het was een mooie avond:)

 

Tot slot de laatste dag. Hoe kun je beter van een zomer dag in Amsterdam genieten dan met een bootje op de grachten? Een paar uur later zat ik in het vliegtuig. Terug naar de winter. Hier nu druk bezig met nieuwe lokale hobbies. Klaar voor de zomer. Gisteren (pas) de eerste keer naar het rugby stadion geweest. Taranaki won. Hoera! En ben begonnen met Surfboat rowing. Daarover binnenkort meer. Spannend!

The Perfect Wave

Ik ben nog geen surfer. Maar ga het wel proberen. Point break is een top film. Keanu Reeves' beste film ooit!

New Plymouth probeert zich te onderscheiden qua work life balance. Op het gebied van salaris kunnen ze namelijk niet op tegen Australie. Met als thema "Taranaki, like no other" verkopen ze de streek als het paradijs. "The place to live, love and raise a family". En het werkt! Het aantal collega's dat hier terug komt na een periode in het buitenland, is zeer groot. Er zijn collega's die een degradatie in functie accepteren. Zover ben ik nog niet.

Wel moet ik meer gaan surfen. Ik las bij de hippe en prima Burgerfuel dat Stent Road, Taranaki misschien wel de beste plek is voor een break in NZ. Ik heb dan ook een foto geleend van een collega van de surf break daar het afgelopen weekend.

Hij won er de prijs mee voor "Shot of the day" op surf.co.nz. Het lijkt me dat iedereen op deze golven moet kunnen surfen toch? Zo voorspelbaar als een golfslag bad.

Nu ik toch in komkommer tijd je aandacht hebt, pak ik de gelijk de gelegenheid voor een stukje verontwaardiging. De prijzen in de supermarkt hier zijn soms  crimineel. Een paar voorbeelden:

Yoghurt. 1 kg.                      6.8 dollar.
Limoenen. 1 kg                    29.99 dollar.
Koffie. 250g                         7.69 dollar.

De dollar is delen door 1.5 op het moment. En hij wordt steeds sterker...

Tot zover. Ik vertrek zaterdag naar Nl. Ben van 7 - 10 op bezoek in de randstad, lijkt me leuk jullie te zien. Mijn nl tel nummer werkt weer.

Tot snel!

Aardbeving!

7.0 op de schaal van Richter. Epicentrum hier 100 km vandaan. Hier moet je bij het bouwen van je huis toch wel rekening mee houden.

Maar alles okay!

_____

_______

Winter wandeling

Na een vrij ruige week was het weer dit weekend super. Op de berg was redelijk wat sneeuw gevallen.  Het weekend ervoor was de berg op nationaal nieuws omdat twee mannen door een lawine een kleine 500m meegesleurd waren. Lawines komen zelden voor op de berg omdat de natte sneeuw bijzonder snel zet. Mijn indruk is dat de kiwi's er dan ook vanuit gaat dat er nooit een lawine komt.

Door de sneeuw van de afgelopen weken hebben we in ieder geval een top uitzicht tijdens onze wandeling vandaag:


Het is best wel bijzonder. Tropische planten op de voorgrond en sneeuw en ijs verderop. Waar vind je zoiets nog meer? Bergen als Mount Kenya?

Doel van onze wandeling was de berg hut op de foto hieronder. We waren bijzonder goed voorbereid voor de sneeuw met sport schoenen en korte broek; om bij de hut te komen moest we toch een aardig stuk door de sneeuw. Het is even spannend als een vriend op een bijna vlak stuk uit glijdt. De sneeuw was bedekt door een laag bikkel hard ijs;  stoppen was bijna niet te doen. 20 meter lager stopte hij bij wat gras pollen voor het echt het steiler werd.  We weten even niet zo goed hoe hij nou terug moet komen, maar gelukkig waren er in de hut wat echte alpinisten en met stijgijzers en pikkels werd hij gered. Ik voel me een redelijke nep alpinist op mijn Puma's.

Uiteindelijk loopt het okay af. De terug weg is voorspoedig, de sneeuw is zacht en het daalt best wel prima.  Halverwege de middag zitten we in onze korte broek aan het bier in New Plymouth.

Het hart van de winter

Ik had verwacht dat mijn laptop een val van een halve meter hoogte wel zou doorstaan. Maar dit is niet het geval. De "Blue Screen of Death" is het gevolg. Op internet ook wel bekend als de "BSOD" . Eerst heb ik het probleem een week genegeerd. Maar het ging niet van zelf weg. Toen leerde ik dat de computer in "Safe Mode" wel opstartte. Safe Mode, dat is toch eigenlijk ook wel ok? Maar je mist toch wel wat functies dan. Dus maar het internet opgegaan in mijn Safe Mode. Geleerd dat het om een registry of DLL error ging. Elke gratis "DLL fixer" gedownload die ik kon vinden. Er draaien er nu een stuk op 5 op de achtergrond mee. Maar hij doet het weer!  Alles is weer koek en ei.

Terug naar de titel. Het is nu dus het hart van de winter in Taranaki. We hebben de korste dag gehad en vanaf nu komt de zomer er aan. Wat je je bij een kiwi winter voorstelt? Het is wisselvallig. Soms valt de regen uit de hemel. Hard. Dat wil zeggen dat je binnen 20m rennen door weekt wordt.  Maar soms is het net Zuid Frankrijk. Vorige weekend stond ik op en liep zonder T shirt het balkon op. Dit weekend was ook prima:

Een graad of 12 en zon. Op de berg ligt sneeuw, maar om de berg kun je nog prima op de race fiets door de heuvels rijden. Zonder mouwtjes en een korte broek:)

En ik heb mijn housewarming gehouden! Ik had er een beetje  tegen op gezien. Zou er wel iemand komen? Hoe lang kan je zoiets redelijkerwijs rekken, totdat je het geen housewarming meer mag noemen? Uiteindelijk was het zo ver twee weken terug. Kiwi's zijn dus dol op thema feesten. In Nl klinkt het thema Holland niet erg origineel, maar hier vonden ze het een top plan. Dat de volgende dag om 0400 Nl tegen Denemarken speelde kwam goed uit. De avond begon ook in stijl met een interland van het All black rugby team. Daarna ging de cocktail bar open:

We moesten ons even gedragen want mijn baas kwam ook langs. Toen de "stad" in. Een gezellig avondje maar ook een beetje met de handrem erop want er was om 0400 nog een voetbal wedstrijd.
Over de wedstrijd zelf wil ik niks kwijt. Over het toernooi ook niet. Is het nu pijnlijker zoiets in nl mee te maken, of als eenzame Nederlander in Nieuw Zeeland? Mijn collegas laten in ieder geval niet na te vragen hoe het met nl gaat in de Cup. Sommigens vragen het nog steeds drie keer per dag.

Het koude zuiden (II)

... De volgende dag is het weer niet veel beter. In het locale koffie huis nemen we nog een cappucino. Ik verbaas me erover wat voor mensen je hier treft. Hippies. Oudere mannen die de wereld hebben gezien en nu in Takaka wonen. De dame achter de bar is aantrekkelijk. Moderne kleren, een kort rokje en laarsjes. Ze zou in Amsterdam niet mis staan. Hoe komt ze hier? Dit gevoel heb ik vaker gehad in Nieuw Zeeland. In plaatsen met minder dan 100 inwoners kan de doorsnee bevolking lijken op die van een Europese stad.

Het weer wordt aan onze kant van de pas vandaag niet beter. Dus stappen we in de bolide. Voor zo'n 8 euro per dag gehuurd. Het is geen Ferrari maar hij brengt ons overal. Aan de andere kant komen we aan in het meest populaire stuk van Abel Tasman National Park. Hier schijnt nu de zon, perfect. Veel stranden aan deze kant kun je te voet niet bereiken. Dit is het terrein van de kajak. Hier hebben we geen tijd voor. We duiken de coastal hike in die ons langs het water voert. Het wordt deze dag weer niks met klimmen, maar deze wandeling is al een hele vakantie waard.

De twee dagen erna vinden we het micro climaat. Geen wind, zon, het doet me denken aan een zuid frans herfst. De eerste dag klimmen we op de coastal cliffs. Rotsen die lood recht lijken, maar bij het laten zakken van de top land je meters van de rots. Een goede training voor mijn kantoor spieren.   De volgende dag gaan we het echte kern gebied van Takaka in. Mooie kalk, vaak steil. En waar in Europa kalk vaak best wel mooie platte grepen heeft, is hier alles rond. Veel lichaamspanning is nodig en geen wanhopige duik beweging naar grepen want het valt meestal toch wat tegen. Wel heerlijk geklommen, ik voel de motivatie om fitter dan ooit te worden! In de avond verzamelen we hout en zitten we rond het kamp vuur met een bijzondere verzameling buitenlanders die voor langere of kortere tijd in Nieuw Zeeland is. Het is ook koud, 's ochtends is er ijs.

Na twee dagen zijn onze lichamen gebroken en wordt het tijd voor een reisdag. Via de west kust gaan we naar de voet van Arthurs Pass. Deze steken we over, aan de andere kant dalen we af naar Castle Hill. Misschien wel een van de bekendste boulder plekken ter wereld. In ieder geval in Nieuw Zeeland. In een begraste hoogvlakte tussen besneeuwde bergen liggen allemaal blokken van 3 - 10 meter hoog. Ideaal gebied om zonder touw maar met crashpad (val mat) te klimmen.  Helaas overleeft mijn camera Castle hill niet. Maar hier nog een foto. Dit is trouwens niet Castle Hill maar Flock hill. Misschien wel net zo mooi maar nog niet echt ontdekt. Dus de rotsen zijn nog maagdelijk. Ruw. De blokken liggen links op de foto. Het zijn er honderden.

Castle Hill is geen geschikte plek om de kamperen.  Het ligt op een kleine 1000 meter hoogte en in de nacht is het bere koud. Gelukkig is er in de buurt een lodge en iets van een hostel. Dus slapen we heerlijk warm binnen en kunnen we elke dag douchen. Naar vijf dagen kamperen is dit pure luxe. Ik kan me niet meer voorstellen hoe het is om in een huis te slapen. Ik ben dan 7 dagen weg. Dit is buitensport vakantie.

Het klimmen hier is erg goed. Maar moeilijk. De grepen zijn allemaal weer vreselijk rond, waardoor elk probleem ook echt een probleem is. Ook hebben de meeste rotsen een soort ei vorm. De onderkant hangt dus over en is vaak bijna niet te doen. Geiske is niet klein maar wel kleiner dan ik en moet meestal nog wat extra stappen doen op het steilste stuk van het ei. Lastig, de rotsen inspringen is vaak het beste alternatief.

Na twee dagen Castle Hill zit het er voor mij weer op. We nemen afscheid. Geiske reist verder. Ik spring maandag ochtend in het vliegtuig terug. Maandag middag ben ik weer op kantoor.  In Nieuw Zeeland gelden de beperkte Anglo Saksische vakantie dagen, dus ik moet een beetje zuinig zijn.

PS tot slot nog een Hollandse herfst foto. In mei.

Het koude zuiden

Wat me als eerste opviel aan het zuidereiland, was dat het een klein beetje op Europa leek. Het zuider eiland kent seizoenen, gele een bruine bladeren vallen van een boom. En zie deze kerk, gemaakt van steen. Hij lijkt oud. Op het noorder eiland hebben we alleen maar houten gebouwen. Ik voel een beetje nostalgie. 

De vakantie begon op donderdag met een trip met oom Frank. Hij was voor een conferentie in Nieuw Zeeland en had een avond en een dag ter beschikking voor een toeristische rondgang met zijn neef . 's Avonds gaan de mannen uit eten en drinken ze bier. Nog een dag te gaan. Dan moet je keuzes maken. Eerst de Paritutu beklommen. 8 uur in de ochtend. Ontbijt in surf town Okato en een rit over Surf Highway. Techneuten onder elkaar bekijken we mijn fabriek. Dan de Forgotten World Highway op, lunch in de Republic of Whangamomona en met een ruime bocht om Lake Taupo. Bij zons ondergaan kunnen we in Rotorua nog net wat vulkanische activiteit mee maken. Dat was close! Maar ik heb achter het gevoel dat het een goede samenvatting van het noorder eiland was.

De reis eindigt in Auckland. Vandaar vlieg ik naar ik naar het zuider eiland.  Christchurch. Een stad die vanwege de aardbeving 2 jaar geleden nog steeds voor ongeveer de helft afgesloten is. Op het moment een troosteloze plaats met veel criminalitiet. Ik durf te wedden dat het over tien jaar de mooiste stad van Nieuw Zeeland is.

In Christchurch Geiske getroffen.  Zij had net haar vorige klimpartner naar Nederland zien vertrekken. Van te voren was ons enige plan 10 dagen op het zuider eiland te klimmen.  De weers voorspellingen zagen er bijzonder brak uit, dus ter plekke besloten we naar het warme noorden te rijden, naar Takaka. Een plek met de beste kalk rotsen van Nieuw Zeeland en een micro climaat. 

De rit er naar toe maakte de reis al de moeite waard. Het weer was niet best, maar de rotsige kust erg indrukwekkend; aan de kant van het land bergen tot 2000m. Gedurende de hele reis nemen we af en toe lifters mee. Geiske is op low budget wereld reis en kan nu ze een auto heeft wat terug doen en alvast wat vooruit betalen voor de toekomst. Voor mij is het een stukje morele compensatie voor al mijn lift avonturen als student in de alpen. Al moet ik bekennen dat ik nog diep in het rood sta.

We slapen 's nachts op een veldje van het Deparment Of Conservation. Het is dan altijd spannend als je wakker wordt en het licht wordt waar je staat!  Dat was nu niet slecht en we komen er ook achter dat de tent niet per se op een heuvel hoefde... Als we in de middag in Takaka aankomen, duiken we gelijk even de rotsen in. Het is allemaal wat nat en glad, maar het voelt echt en optimistisch verwacht ik dat als morgen de rotsen droog zijn, we hier flink tekeer kunnen gaan. Na een jaartje weinig klimmen voel ik langzaam mijn klim bloed weer stromen. Dit heb ik toch wel gemist!

Helaas blijkt met micro klimaat van Takaka ons de volgende dag niet gunstig gezind. We maken wel een prachtige wandeling gemaakt door het Abel Tasman National Park. Ik leer later op plek 5 van mooiste plekken van Nieuw Zeeland en ik begrijp waarom. Erg indrukwekkend. Oranje stranden. Alvast een foto van toen de zon even te voorschijn kwam. Morgen deel twee van de vakantie!

Zuider eiland!

Hoi allemaal! Excuses voor de radio stilte. Ik was een kleine twee weken op vakantie. En op die vakantie liet mijn camera het afweten, dus ik moest even mijn best doen de foto's alsnog van de camera te krijgen. Moet trouwens wel toegeven dat de camere niet helemaal uit zich zelf overleed. Kan jullie vertellen dat een donsjas als camera hoes niet werkt als je hem van 5m hoogte gooit.

Hier alvast een foto van Abel Tasman national park. Het zuidereiland. Wat mij betreft vanaf nu het paradijs. Snel meer!

Beginners geluk

De dag begon redelijk slecht. We begonnen te laat en hadden wat pech met de trailer. Vervolgens zette onze "Coastal Cat" volle vaart naar de 100m+ diepe wateren zo'n 10 km uit de kust. Het doel van mijn collega's van de fabriek vandaag was om daar de grote Hapuku vis te gaan vangen, die wel 50 kg kan worden. En ik mocht mee. Op de Coastal Cat. Als de gashendel open gaat moet je je goed vasthouden. 230 pk.


Maar het vissen op volle zee schoot niet op. Er waren flinke golven en we hadden moeite de boot op de juiste plek te krijgen. We hadden niet eens echt een knabbel aan ons aas. Ook hadden we een soort boei met een lijn eraan met wat aas. Maar na het uitzetten daarvan hebben we die nooit meer terug gevonden. Misschien meegenomen door een onderzeese reus?

Na een uur of wat op volle zee besloten we dat het alles of niets vissen vandaag niet aan ons besteed was. Dus vaarden we terug naar wat rustiger water 5 km uit de kust. Met de sonar vinden we een plekje waar de bodem snel van 30 naar 35m diepte gaat. Daar schijnen dan veel vissen te zitten. We gooien de hengels uit, om ons heen zwerven albatrossen, op zoek naar een vis die we terug gooien. We vangen een varieteit aan kleinere vissen. Blue Cod, Kahawai, Trevally, Snapper. Een paar kleinere haaien die terug het water in mogen.

Ik maar mezelf redelijk belachelijk door zwaar puffend te proberen een vis binnen te halen. Als blijkt dat mijn haak vast zit aan de bodem en dat het molentje van de hengel alleen door slipt, dreig ik de komende maanden toch weer een bijnaam te hebben bij de mannen van de fabriek. City Boy.

Ik ben dan ook vrij stil als ik de volgende keer wederom de indruk heb een vrij grote vis te pakken te hebben.  Maar het lijkt er toch echt op dat er wat aan de haak zwemt? Als ie eenmaal binnen is, blijkt deze keer toch wel geluk. Een snapper. Meer dan 9 kg. Volgens mijn collega's een vis die sommigen in 25 jaar niet vangen, en volgens het internet " the absolute prize fish of Australasian fishing, beautiful eating". Beginners geluk!

Even later vangen we er nog eentje van een kilo of zes. Collega Tockley kan het niet weerstaan met allebei samen op de foto te gaan en deze naar zijn visvrienden rond te sturen. Eigenlijk schijnt het voor de rest een waardeloze dag te zijn, we vangen nog een paar kleinere vissen, maar op onze snappers na was het een "slow day".

Rond vijf uur varen we terug naar de boot club. De boot wordt schoongemaakt en de mannen fileren de vissen. We houden in totaal toch nog wel een kilo of 10 aan filetjes over:

Ik neem er een paar mee naar. De meeste kun je prima bakken, de Trevally is lekker rauw als sushimi, met wat gember, knoflook en soyasaus.

Bezoek aan Nederland

Auckland - Amsterdam: 28/7/2012
Amsterdam - Auckland: 10/8/2012

Hoop veel van jullie te zien!

PS Mount Doom:

Zeilen en Vissen

Nieuw Zeeland heeft veel water. En veel vissen. Dus zijn er veel mensen met boten. En zijn er veel mensen die vissen. Vorig weekend mocht ik een dagje met Darin en zijn vader te water op de Tasman Sea in hun zeilboot. Een boot met een kleine kajuit en twee zeilen. En een motor voor als het tegen zit. De wind stond gunstig dus we hebben de moter niet veel gebruikt.

Aan het einde van de dag wordt je door de vrouw des huizes afgerekend op de vis vangst. En we hadden een gouden dag. Een dagrecord voor deze boot.  De eerste twee hieronder. Dit zijn trouwens Kahawai (Australische zalm).

Er volgde er nog een. Of eigenlijk drie. Nummer 4 lag aan mij. De techniek om de vis binnen te halen was niet perfect. Dus ontsnapte ie. Dat was kwalijk. En nummer 5 was een Baracuda (Snoek geloof ik). Meer dan een meter lang met grote tanden. We wisten niet hoe snel we die van de haak moesten krijgen en terug de zee in.

De vissen worden op de boot "gebloed" en dan gaan ze de koelbox in. Vervolgens eenmaal thuis worden ze gefileerd en dan de smoke box in. En dan eten. Best wel okay.

Hier nog het bewijs van de drie gevangen vissen. Nummer drie was een kleintje.

Dit zal niet de laatste vis zijn die jullie op deze blog zien! Ik ga proberen met zo veel mogelijk soorten op de foto te komen.

Tongariro Crossing

De laatste twaalf maanden waren voor mij een rots klim winterslaap. Nadat ik in februari vorig jaar aan mijn knie geopereerd was, stelde het allemaal weinig voor. Er was niet veel gelegenheid voor, maar ook de honger leek even weg.

Maar vorig weekend was dan toch weer de eerste kans. Ik mocht me een paar dagen aansluiten bij de Hollandse klimdames Geiske en Marianne, die al een paar maanden op klimwereldreis waren en nu Nieuw Zeeland aan deden.  De week van te voren ging ik voor het eerste in Nieuw Zeeland naar de klimhal. En zelfs een tweede keer.  Ik was er klaar voor!

Dat viel dus tegen. Een les in nederigheid. Fitte vrouwen! Ik moet wel zeggen dat de dames ook voor het gemak het steilste gebied van Nieuw Zeeland hadden uitgezocht; dat helpt niet als je een slappeling bent. Ook kwam ik aan nadat zij hun warming up routes al hadden gedaan. Dat helpt ook niet.

Het klimmen was fantastisch! Super om weer de rots te voelen. Om na een paar routes in de schemering weer terug naar de auto te lopen met een vermoeid gevoel. Maar het was dus ook wel een drama. Ik kwam maar een keer boven. Het lichaam piepte en kraakte. Twee vingers aan mijn rechter hand deden pijn. Mijn rechter schouder. Maar het was mooi, en de honger is terug! Dus binnenkort hopelijk weer meer klim nieuws.

Wandelen.
Het goede nieuws was dat er voor zaterdag een wandeling op de planning stond. De Tongariro Crossing. Volgens de Lonely Planet "frequently named as the best one day walk in New Zealand".
De wandeling gaat voor een groot deel door een bizar vulkanisch maan landschap. Er liggen brokken zwarte rots van een uitbarsting in de jaren '70. Verder op ook diep blauw groene meertjes een een dampende vulkanische bodem:

Het zal misschien niemand verbazen dat deze omgeving voor film gebruikt wordt. De bekendste is waarschijnlijk de Lord of the Rings. Elke berg die we hier zien heeft ook een film naam. Zoals Mount Doom. Naast de groene kleuren ook veel intense rode kleuren. Het lijkt net Mars! Hier Geiske en mijzelf.

En tot slot dan het laatste stuk van de wandeling. Een langzaam dalend pad terug de bewoonde wereld in. Het wordt langzaam groener.

Aan het eind lopen we we zelfs weer door een soort van tropisch regen woud terug naar de auto.

PS.  Tot slot hier nog een klein geheim: Ik heb de Lord of the Rings nog nooit gezien! Ik ben altijd erg stil als de film hier ter sprake komt...

Verhuisd

Ik denk dat dit de makkelijkste verhuizing van mijn leven is geweest. De meeste spullen waren nog ingepakt. We waren met zijn vijven. We hadden een busje van 12 m3. 's Ochtends vroeg op gestaan. De sleutel van mijn nieuwe huis opgehaald. Het busje opgehaald. En toen kwam ik tot de conclusie dat er eigenlijk niet zo heel veel te doen was. Dus wat gerelaxed totdat om drie uur de hulp kwam.

Drie keer op en neer rijden. 1200 meter per rit.  De dame van de verhuur had mij wel een aantal keren duidelijk gemaakt dat het verplicht was de tank weer af te vullen na gebruik. Ik keek op de teller bij teruggave. 8.4 km. De minimum afgave van 5 liter benzine ging ik niet halen. Dus het busje zo maar terug gebracht. Nooit meer iets van gehoord. Rond half zes zaten we aan het bier op mijn nieuwe terras.

Van de verhuizing zelf heb ik leuke foto's. Die staan op mijn oude Nikon camera. Ik vond hem weer terug bij de verhuizing. Onder de bank ja. Maar nu is er een probleem, want ik kan de kabel van de Nikon camera niet meer vinden. Dus dat werkt ook niet meer. Maar hierbij iig aan de hand van een paar foto's een toer door mijn nieuwe huis.

De voorkant. Het is een vrij nieuw huis, 5 jaar oud. Het ligt vlak bij Fitzroy beach. De buurman heeft het zelf laten bouwen. Hij heeft voor zich zelf de A-woning ernaast gekozen. Maar dit huis is ook wel prima. Het heeft ook weer een garage voor 2 auto's. Ik kan niet meer zonder.

Het huis heeft twee verdiepingen, waarvan ik de onderste eigenlijk niet zo veel gebruik. Er zijn daar twee slaapkamers, een badkamer, iets van een studeer kamertje. En een terras. Hier een foto van een van de slaapkamers.

Als we dan de trap op gaan komen we eigenlijk gelijk in de woonkamer met open keuken. De verhuurder heeft ook een grote eettafel laten staan, wat ideaal is voor etentjes.  Voor een Nieuw Zeelands huis is het ook allemaal best wel nieuw.

Aan de achterkant van de foto is ook net mijn slaapkamer te zien. Die zit aan de voorkant. Tussen de keuken en de slaapkamer zit ook nog een badkamer. Geen bad. Maar wel een prima douche. En een boiler op zonnecellen!

Het huis heeft niet echt een tuin. Maar wel beneden een terras en boven een balkon. Met prima uitzicht op Fitzroy beach, wat misschien wel het grootste pluspunt is van het huis. Fitzroy beach is ook een van de betere surf stranden van Nieuw Zeeland. Van de week waren de wereld beker wedstrijden surfen voor dames daar. Het wordt hoog tijd dat ik ook leer surfen!

Tot slot nog twee fotoos. Het terras beneden:

  En het uitzicht uit de woonkamer :)

Maart

Nieuw Zeeland is vanaf morgen even niet veilig. De voorrangsregels worden veranderd voor de auto. 35 geleden bedacht een Kiwi dat NZ een veiliger land zou worden als verkeer dat rechts af sloeg voorrang kreeg over verkeer dat links af sloeg. Vergeet niet dat we hier links rijden. Dus lange bocht ging voor korte bocht. De gedachte was dat als je op een 100 km weg links af sloeg, je wel even in de berm kon staan als er verkeer van achter kwam. Terwijl als je een rij baan moest kruisen en je dus rechts af sloeg, je als een hulpeloos wezen midden op de rijbaan staat.

Je zult je misschien niet verbazen dat ik de afgelopen maanden al aardig wat toeters heb gehoord, omdat ik deze oude regel niet snapte en dus enthousiast een korte bocht nam, zonder uberhaupt te kijken of er iemand aan de andere kant van de weg af wilde slaag. Maar vanaf nu is dat dus voorbij. Ik kan mijn intuitie weer volgen. Het land staat wel op zijn kop. Er zijn voor- en tegenstanders. Hoe heeft dit kunnen gebeuren? De regel was perfect. De rest van de wereld snapt er niks van. Het wordt chaos op de wegen. Maar er zijn ook milder gestemden, die laten zien dat Zweden 30 geleden gewisseld heeft van links naar rechts rijden, zonder noemens waardige ongevallen.

Maar het is een tijdje stil geweest! Sorry. Twee weken terug was het lang weekend hier. Ik ben in de Subaru gestapt, MTB achterin, en naar de oostkaap gereden. De plek op de wereld die elke dag als het eerst het licht ziet. Ik krijg bijna een nostalgisch Europees gevoel, de bladeren begonnen van de boom te vallen en ik rook openhaarden. Aan het strand gekampeerd en ik was een beetje teleurgesteld door het stuk van de oostkust dat ik zag. Ik verwachtte hagelwitte stranden en fraaie wijnvelden op steile flanken, maar vond meer verwaarloosde steden en wijn ranken op het vlakke. Geen wonder dat die wijn niet al te best is, druiven horen op flanken te groeien om zo optimaal te kunnen profiteren van de zon.



Vorig weekend was cultuur festival in New Plymouth. WOMAD. Uit heel de wereld waren muziek groepen uitgenodigd om in de Bowl of Brooklands op te treden. Echt een unieke locatie, als ik bedenk dat in Nederland artiesten in de Arena optreden is dit toch wel wat anders. Jongeren en ouderen en families uit het hele land kwamen drie dagen om te kijken. Toen ik er was, denk ik toch wel dat er 10000 mensen aanwezig waren. Ik was er met een groepje collega's. Het was ook St Patricks day, dus aan het eind kon er veel bier gedronken worden. Deze foto is trouwens niet van mij.

Opvallend was dat het hele festival gesponsord was door Shell. Overal zag je onze schelp. Podia waren naar ons vernoemed. De artiesten hadden er wel moeite mee, vaak lieten ze toch de Shell naam even weg uit de naam van het podium. En misschien nog wel opvallender was de bewaking die tijdens het hele festival voor de deur van ons kantoor aanwezig was. Zonder pasje ging de deur niet meer open. Confronterend dat ons bedrijf niet bij iedereen even populair is. Misschien wel terecht. Vorige maand klommen Greenpeace activisten in New Plymouth in de mast van een van onze boten. De boot zou vertrekken om te boren in Alaska en dat kon niet de bedoeling zijn. Een van de activisten was Lucy Lawless, Hollywood actrice en Zena Warrior Princess. Dus er was redelijk wat media bij en Shell Nieuw Zeeland stond bij Shell weer even wereldwijd in het nieuws.

Dit weekend is rustig. Was vrijdag met wat lui naar een lokale basketbal wedstrijd. Morgen trials voor hockey, erg amerikaans! En daarna met collegas cricket spelen. De fabriek tegen het hoofd kantoor. Ajax-Feijenoord is er niks bij.

PS Het ziet er ook naar uit dat ik binnenkort ga verhuizen naar een woning die niet te koop staat. Maar daarover later meer.

Winter op komst

Er kan vanaf nu weer geskied worden:

De locals op weg naar de bowls baan:

6 uur Surf-Summit-Surf?

Ik moet bekennen dat ik wel een aantal keren bedacht heb of ik dit wel echt moest gaan doen. Sommige mannen hier vonden het wel stoer, maar de vrouwen verklaarden mij voor gek. Vooral toen ik gisteren niet al te top fit op de bank zat en voor zondag een uitnodiging kreeg voor een gezellige wandeling naar een meertje met wat vrienden, begon ik toch serieus te twijfelen. Zo uitgebreid is mijn sociale leven hier nou ook weer niet, dus een gezellig wandeling en daarna een kleine stop in de taverne was eigenlijk precies waar ik naar op zoek was. Maar dan open ik mijn email en lees ik een aantal berichten van mensen die mij succes wensen. Nee, ik kan toch niet terug. Om half tien in de avond meld ik mij af en kruip onder de wol.

Ik ben wel een recreant, dus echt vroeg uit de veren zag ik niet zitten. De wekker gaat om half acht, maar ik druk nog drie keer op snooze voordat ik wat harder voor mezelf wordt. Opstaan, eten, douchen, nog meer eten en drinken. Even goed nog de logistiek door denken. In eerste instantie was ik van plan de spullen die ik voor het stuk te voet nodig had, op een of andere manier alvast bij het visitors center neer te leggen. Maar dat gaf logistiek toch wel veel gedoe en een tocht zonder ondersteuning was ook wel een stukje eleganter. Dus de rugzak maar ingepakt en rustig de straat uitgerold naar het strand.

De start East End Beach, New Plymouth, 09:30

De dag zelf lijkt fantastisch, geen wind en veel zon. Rond half tien neem ik een foto aan het strand, druk op de start knop en ga los. De benen op de fiets voelen best wel prima. Het laatste stuk naar het visitor's centre is toch wel een goede 10% steil over 3 km. Zonder rugzak is het daar vaak al afzien, maar het gaat verbazingwekken lekker. Na 1:27 kom ik daar aan. Snel omkleden, fiets op slot, fiets spullen verstoppen. Dan ren ik netjes het visitors centre binnen om me te registreren. En weg ben ik! Voor dit eerste stuk te voet was ik erg bang en dat bleek terecht. De benen waren nog erg opgeblazen van het fietsen en nu moet ik een soort trap omhoog lopen. Dat doet erg veel pijn. Ik peuzel een snickers op en ga door.

Het weer is wel snel slechter aan het worden. Ik zit in de wolken. Maar goed, dat zit je wel vaker op de mountain. Ik heb deze route de afgelopen 5 weken al 3 keer gedaan, dus echt de weg kwijt raken ben ik niet zo bang voor. Het is wel serieus buffelen, ik twijfel continue of dit plan gaat werken. Ik weet vooral niet hoe lang de afdaling van de top gaat duren. Dat heb ik nog nooit op snelheid gedaan. De route die ik neem is een soort afsteker, de meest direct route naar de top. Het is niet echt een wandelpad te noemen, maar je kunt het ook geen klimmen noemen. Na 3:10 kruis ik de normaal route. Een paar dames tref ik daar, ze vertellen dat het ijzig is. En dat er volgens een gids wat minder weer op komst was. Dat had ik als gids ook tegen de dames gezegd want ze zien er niet al te fit uit. Ik ga dus verder.

Een probleem waar ik wel mee worstel is eten. Ik had een snickers mee. En een doos met chocolade omhulde abrikozen vulling. Nature's power pack zeggen ze! Nou, ze hadden net zo goed karton kunnen omhullen met chocolade want die dingen zijn echt niet te eten. Het zijn maar drie happen per reep, maar ik merk dat elke hap zo'n 10 minuten in mijn mond zit, voordat het toch verdwenen lijkt te zijn. Dat is niet ideaal. Naar boven toe kom ik wel zonder meer te eten, maar in het fietsen zitten wel lastige stukken en dan kan je een hongerklop niet gebruiken.

Helaas bleken de dames wel gelijk te hebben over het ijs! Ik begrijp er niks van. De route die vorige week nog in top conditie was, blijkt nu net op het lastigste stuk volledig in ijs gehuld. Er staan twee kerels een beetje te kijken waar ze nou heen moeten. Stoer vertel ik dat ik de weg wel ken en dat ze mij moeten volgen. Maar 10 meter verderop zijn alle rotsen volledig in een laag ijs ingepakt. Het is misschien maar 30 meter naar het sneeuwveld in de krater. Ik ben ook niet echt bang voor ijs, dus ik probeer eens wat. Maar 2 meter later besluit ik dat dit echt niet te doen is. Ik klauter terug en vraag zelfs aan de mannen of ze even op willen letten want erg veel grip hebben mijn handen en voeten niet op blank ijs als ik het afklim.

Wat nu!? Ik bedenk me dat we vorige week een variantje hadden gedaan in de afdaling van de top. Door een soort gruis helling. Maar om daar te komen moet ik eerst weer 100 meter omlaag. Ik ga nu serieus twijfelen of ik het hier niet bij moet laten. Maar ik ben niet tot hier gekomen om om te keren. De tijd zal wel hopeloos worden zo, maar de top telt toch ook wel? Dus ik vertel de mannen dat ze mij moeten volgen en daal weer af. Traverseer naar de grint geul en worstel me daar om hoog. De mannen ben ik vrij snel kwijt, we zitten nu ook in de wolken, dus dat is niet zo sympathiek van mij. Maar het is even niet anders. Ik worstel door naar de top. Ook daar is het ijzig maar het is net te doen.
De top. Vrij ijzig vandaag!

3:52 uur. Mmm, zou het misschien nog kunnen? Ik moet toch naar beneden. Dus duik ik de afdaling in. Ik zeg nog even sorry tegen de mannen die nu ook bijna boven zijn. Probeer uit te leggen waarom maar dat lijkt ze niet echt te interesseren.

Naar boven gaan is buffelen, maar snel afdalen is een kunst. Het is zeker geen makkelijk terrein. Je bent moe en wilt vooral niet op je bek gaan of jezelf verwonden. Maar je wilt ook tempo houden. Ik kijk niet echt meer op de klok het eerste uur, ik heb toch geen enkel idee wat een goede tijd is of niet.  Het laatste stuk kom ik weer op een wandel pad en de trappen. Hier laat ik alle terughoudendheid toch gaan. Ik ren als een redelijke wilde naar beneden. Ben weer bij mijn fiets. Ren het visitors center binnen en zet een kruisje achter mijn naam dat ik weer terug ben.

Ren terug naar de fiets. Slot eraf halen. Omkleden. Helm op. GPS weer op fiets monteren. En de afdaling in. Het eerste stuk is echt best wel link. Het is steil en bochtig en doordat het een soort regenwoud is, heb je geen enkel idee of er een auto aankomt. Ik blijf netjes op mijn helft. Na een minuut of twee durf ik op het klokje te kijken. 5:18! Dat valt niet tegen. Ik ben wel eens in precies 42 minuten afgedaald van hier!

Ik stort me gecontrolleerd verder van de berg af. Ik drink uit mijn bidons, gelukkig had ik vanochtend al voorzien dat er wel eens een suiker probleem zou kunnen komen op de terug weg. Dus heb ik het water volledig verzadigd met een blauw sport drank poeder. Het is echt mier zoet en warm. Maar ik voel dat er energie inzit. Als ik eenmaal op het minder steile stuk van de afdaling blijkt dat ik inderdaad te laat ben vertrokken in de ochtend. Er staat ondertussen een straffe wind van zee. En daar moet ik dus heen.

Het is altijd merkwaardig aan het eind van zo'n lange tocht. Je wil vol gas geven het laatste stukje, maar eigenlijk voel je je benen niet echt meer. Je voelt alleen wel heel snel als je tever gaat en je je opblaast. Ik probeer er het beste van te maken. Sla op een gegeven moment rechts af voor het begin van New Plymouth. Nog 10 minuten. De weg gaat weer een heel stuk vlak. Dan weer steil naar beneden. Nog 3 minuten. Een stoplicht op een hele grote kruising.

Hier heb ik dus even geen tijd voor. Ik ga door rood tot halverwege. Wacht totdat er een opening is tussende rijdende auto daar en ga door. Links af, rechts af. De bult op bij mijn huis. Nog 90 seconden. Dat kan! Ik ga weer links. Dit stukje is even link. Door het gras naar de coastal walkway. Begin januari ben ik hier flink op mijn bek gegaan omdat ik dacht dat ik nog op mijn mountain bike zat. Nu gaat het beter. Met nog 50 seconden te gaan rijd ik de coastal walkway op. Pas dan weet ik dat ik het ga halen:)

Terug bij East End Beach. 15 uur 29.

PS ik heb voor nu het duursporten wel weer even gezien. Komende week meld ik me hier aan bij de hockey en de basketbal vereniging om de winter door te komen.

PPS. Het bewijs. De GPS printout.