Het koude zuiden (II)

... De volgende dag is het weer niet veel beter. In het locale koffie huis nemen we nog een cappucino. Ik verbaas me erover wat voor mensen je hier treft. Hippies. Oudere mannen die de wereld hebben gezien en nu in Takaka wonen. De dame achter de bar is aantrekkelijk. Moderne kleren, een kort rokje en laarsjes. Ze zou in Amsterdam niet mis staan. Hoe komt ze hier? Dit gevoel heb ik vaker gehad in Nieuw Zeeland. In plaatsen met minder dan 100 inwoners kan de doorsnee bevolking lijken op die van een Europese stad.

Het weer wordt aan onze kant van de pas vandaag niet beter. Dus stappen we in de bolide. Voor zo'n 8 euro per dag gehuurd. Het is geen Ferrari maar hij brengt ons overal. Aan de andere kant komen we aan in het meest populaire stuk van Abel Tasman National Park. Hier schijnt nu de zon, perfect. Veel stranden aan deze kant kun je te voet niet bereiken. Dit is het terrein van de kajak. Hier hebben we geen tijd voor. We duiken de coastal hike in die ons langs het water voert. Het wordt deze dag weer niks met klimmen, maar deze wandeling is al een hele vakantie waard.

De twee dagen erna vinden we het micro climaat. Geen wind, zon, het doet me denken aan een zuid frans herfst. De eerste dag klimmen we op de coastal cliffs. Rotsen die lood recht lijken, maar bij het laten zakken van de top land je meters van de rots. Een goede training voor mijn kantoor spieren.   De volgende dag gaan we het echte kern gebied van Takaka in. Mooie kalk, vaak steil. En waar in Europa kalk vaak best wel mooie platte grepen heeft, is hier alles rond. Veel lichaamspanning is nodig en geen wanhopige duik beweging naar grepen want het valt meestal toch wat tegen. Wel heerlijk geklommen, ik voel de motivatie om fitter dan ooit te worden! In de avond verzamelen we hout en zitten we rond het kamp vuur met een bijzondere verzameling buitenlanders die voor langere of kortere tijd in Nieuw Zeeland is. Het is ook koud, 's ochtends is er ijs.

Na twee dagen zijn onze lichamen gebroken en wordt het tijd voor een reisdag. Via de west kust gaan we naar de voet van Arthurs Pass. Deze steken we over, aan de andere kant dalen we af naar Castle Hill. Misschien wel een van de bekendste boulder plekken ter wereld. In ieder geval in Nieuw Zeeland. In een begraste hoogvlakte tussen besneeuwde bergen liggen allemaal blokken van 3 - 10 meter hoog. Ideaal gebied om zonder touw maar met crashpad (val mat) te klimmen.  Helaas overleeft mijn camera Castle hill niet. Maar hier nog een foto. Dit is trouwens niet Castle Hill maar Flock hill. Misschien wel net zo mooi maar nog niet echt ontdekt. Dus de rotsen zijn nog maagdelijk. Ruw. De blokken liggen links op de foto. Het zijn er honderden.

Castle Hill is geen geschikte plek om de kamperen.  Het ligt op een kleine 1000 meter hoogte en in de nacht is het bere koud. Gelukkig is er in de buurt een lodge en iets van een hostel. Dus slapen we heerlijk warm binnen en kunnen we elke dag douchen. Naar vijf dagen kamperen is dit pure luxe. Ik kan me niet meer voorstellen hoe het is om in een huis te slapen. Ik ben dan 7 dagen weg. Dit is buitensport vakantie.

Het klimmen hier is erg goed. Maar moeilijk. De grepen zijn allemaal weer vreselijk rond, waardoor elk probleem ook echt een probleem is. Ook hebben de meeste rotsen een soort ei vorm. De onderkant hangt dus over en is vaak bijna niet te doen. Geiske is niet klein maar wel kleiner dan ik en moet meestal nog wat extra stappen doen op het steilste stuk van het ei. Lastig, de rotsen inspringen is vaak het beste alternatief.

Na twee dagen Castle Hill zit het er voor mij weer op. We nemen afscheid. Geiske reist verder. Ik spring maandag ochtend in het vliegtuig terug. Maandag middag ben ik weer op kantoor.  In Nieuw Zeeland gelden de beperkte Anglo Saksische vakantie dagen, dus ik moet een beetje zuinig zijn.

PS tot slot nog een Hollandse herfst foto. In mei.