Beginners geluk

De dag begon redelijk slecht. We begonnen te laat en hadden wat pech met de trailer. Vervolgens zette onze "Coastal Cat" volle vaart naar de 100m+ diepe wateren zo'n 10 km uit de kust. Het doel van mijn collega's van de fabriek vandaag was om daar de grote Hapuku vis te gaan vangen, die wel 50 kg kan worden. En ik mocht mee. Op de Coastal Cat. Als de gashendel open gaat moet je je goed vasthouden. 230 pk.


Maar het vissen op volle zee schoot niet op. Er waren flinke golven en we hadden moeite de boot op de juiste plek te krijgen. We hadden niet eens echt een knabbel aan ons aas. Ook hadden we een soort boei met een lijn eraan met wat aas. Maar na het uitzetten daarvan hebben we die nooit meer terug gevonden. Misschien meegenomen door een onderzeese reus?

Na een uur of wat op volle zee besloten we dat het alles of niets vissen vandaag niet aan ons besteed was. Dus vaarden we terug naar wat rustiger water 5 km uit de kust. Met de sonar vinden we een plekje waar de bodem snel van 30 naar 35m diepte gaat. Daar schijnen dan veel vissen te zitten. We gooien de hengels uit, om ons heen zwerven albatrossen, op zoek naar een vis die we terug gooien. We vangen een varieteit aan kleinere vissen. Blue Cod, Kahawai, Trevally, Snapper. Een paar kleinere haaien die terug het water in mogen.

Ik maar mezelf redelijk belachelijk door zwaar puffend te proberen een vis binnen te halen. Als blijkt dat mijn haak vast zit aan de bodem en dat het molentje van de hengel alleen door slipt, dreig ik de komende maanden toch weer een bijnaam te hebben bij de mannen van de fabriek. City Boy.

Ik ben dan ook vrij stil als ik de volgende keer wederom de indruk heb een vrij grote vis te pakken te hebben.  Maar het lijkt er toch echt op dat er wat aan de haak zwemt? Als ie eenmaal binnen is, blijkt deze keer toch wel geluk. Een snapper. Meer dan 9 kg. Volgens mijn collega's een vis die sommigen in 25 jaar niet vangen, en volgens het internet " the absolute prize fish of Australasian fishing, beautiful eating". Beginners geluk!

Even later vangen we er nog eentje van een kilo of zes. Collega Tockley kan het niet weerstaan met allebei samen op de foto te gaan en deze naar zijn visvrienden rond te sturen. Eigenlijk schijnt het voor de rest een waardeloze dag te zijn, we vangen nog een paar kleinere vissen, maar op onze snappers na was het een "slow day".

Rond vijf uur varen we terug naar de boot club. De boot wordt schoongemaakt en de mannen fileren de vissen. We houden in totaal toch nog wel een kilo of 10 aan filetjes over:

Ik neem er een paar mee naar. De meeste kun je prima bakken, de Trevally is lekker rauw als sushimi, met wat gember, knoflook en soyasaus.