Tongariro Crossing

De laatste twaalf maanden waren voor mij een rots klim winterslaap. Nadat ik in februari vorig jaar aan mijn knie geopereerd was, stelde het allemaal weinig voor. Er was niet veel gelegenheid voor, maar ook de honger leek even weg.

Maar vorig weekend was dan toch weer de eerste kans. Ik mocht me een paar dagen aansluiten bij de Hollandse klimdames Geiske en Marianne, die al een paar maanden op klimwereldreis waren en nu Nieuw Zeeland aan deden.  De week van te voren ging ik voor het eerste in Nieuw Zeeland naar de klimhal. En zelfs een tweede keer.  Ik was er klaar voor!

Dat viel dus tegen. Een les in nederigheid. Fitte vrouwen! Ik moet wel zeggen dat de dames ook voor het gemak het steilste gebied van Nieuw Zeeland hadden uitgezocht; dat helpt niet als je een slappeling bent. Ook kwam ik aan nadat zij hun warming up routes al hadden gedaan. Dat helpt ook niet.

Het klimmen was fantastisch! Super om weer de rots te voelen. Om na een paar routes in de schemering weer terug naar de auto te lopen met een vermoeid gevoel. Maar het was dus ook wel een drama. Ik kwam maar een keer boven. Het lichaam piepte en kraakte. Twee vingers aan mijn rechter hand deden pijn. Mijn rechter schouder. Maar het was mooi, en de honger is terug! Dus binnenkort hopelijk weer meer klim nieuws.

Wandelen.
Het goede nieuws was dat er voor zaterdag een wandeling op de planning stond. De Tongariro Crossing. Volgens de Lonely Planet "frequently named as the best one day walk in New Zealand".
De wandeling gaat voor een groot deel door een bizar vulkanisch maan landschap. Er liggen brokken zwarte rots van een uitbarsting in de jaren '70. Verder op ook diep blauw groene meertjes een een dampende vulkanische bodem:

Het zal misschien niemand verbazen dat deze omgeving voor film gebruikt wordt. De bekendste is waarschijnlijk de Lord of the Rings. Elke berg die we hier zien heeft ook een film naam. Zoals Mount Doom. Naast de groene kleuren ook veel intense rode kleuren. Het lijkt net Mars! Hier Geiske en mijzelf.

En tot slot dan het laatste stuk van de wandeling. Een langzaam dalend pad terug de bewoonde wereld in. Het wordt langzaam groener.

Aan het eind lopen we we zelfs weer door een soort van tropisch regen woud terug naar de auto.

PS.  Tot slot hier nog een klein geheim: Ik heb de Lord of the Rings nog nooit gezien! Ik ben altijd erg stil als de film hier ter sprake komt...