6 uur Surf-Summit-Surf?

Ik moet bekennen dat ik wel een aantal keren bedacht heb of ik dit wel echt moest gaan doen. Sommige mannen hier vonden het wel stoer, maar de vrouwen verklaarden mij voor gek. Vooral toen ik gisteren niet al te top fit op de bank zat en voor zondag een uitnodiging kreeg voor een gezellige wandeling naar een meertje met wat vrienden, begon ik toch serieus te twijfelen. Zo uitgebreid is mijn sociale leven hier nou ook weer niet, dus een gezellig wandeling en daarna een kleine stop in de taverne was eigenlijk precies waar ik naar op zoek was. Maar dan open ik mijn email en lees ik een aantal berichten van mensen die mij succes wensen. Nee, ik kan toch niet terug. Om half tien in de avond meld ik mij af en kruip onder de wol.

Ik ben wel een recreant, dus echt vroeg uit de veren zag ik niet zitten. De wekker gaat om half acht, maar ik druk nog drie keer op snooze voordat ik wat harder voor mezelf wordt. Opstaan, eten, douchen, nog meer eten en drinken. Even goed nog de logistiek door denken. In eerste instantie was ik van plan de spullen die ik voor het stuk te voet nodig had, op een of andere manier alvast bij het visitors center neer te leggen. Maar dat gaf logistiek toch wel veel gedoe en een tocht zonder ondersteuning was ook wel een stukje eleganter. Dus de rugzak maar ingepakt en rustig de straat uitgerold naar het strand.

De start East End Beach, New Plymouth, 09:30

De dag zelf lijkt fantastisch, geen wind en veel zon. Rond half tien neem ik een foto aan het strand, druk op de start knop en ga los. De benen op de fiets voelen best wel prima. Het laatste stuk naar het visitor's centre is toch wel een goede 10% steil over 3 km. Zonder rugzak is het daar vaak al afzien, maar het gaat verbazingwekken lekker. Na 1:27 kom ik daar aan. Snel omkleden, fiets op slot, fiets spullen verstoppen. Dan ren ik netjes het visitors centre binnen om me te registreren. En weg ben ik! Voor dit eerste stuk te voet was ik erg bang en dat bleek terecht. De benen waren nog erg opgeblazen van het fietsen en nu moet ik een soort trap omhoog lopen. Dat doet erg veel pijn. Ik peuzel een snickers op en ga door.

Het weer is wel snel slechter aan het worden. Ik zit in de wolken. Maar goed, dat zit je wel vaker op de mountain. Ik heb deze route de afgelopen 5 weken al 3 keer gedaan, dus echt de weg kwijt raken ben ik niet zo bang voor. Het is wel serieus buffelen, ik twijfel continue of dit plan gaat werken. Ik weet vooral niet hoe lang de afdaling van de top gaat duren. Dat heb ik nog nooit op snelheid gedaan. De route die ik neem is een soort afsteker, de meest direct route naar de top. Het is niet echt een wandelpad te noemen, maar je kunt het ook geen klimmen noemen. Na 3:10 kruis ik de normaal route. Een paar dames tref ik daar, ze vertellen dat het ijzig is. En dat er volgens een gids wat minder weer op komst was. Dat had ik als gids ook tegen de dames gezegd want ze zien er niet al te fit uit. Ik ga dus verder.

Een probleem waar ik wel mee worstel is eten. Ik had een snickers mee. En een doos met chocolade omhulde abrikozen vulling. Nature's power pack zeggen ze! Nou, ze hadden net zo goed karton kunnen omhullen met chocolade want die dingen zijn echt niet te eten. Het zijn maar drie happen per reep, maar ik merk dat elke hap zo'n 10 minuten in mijn mond zit, voordat het toch verdwenen lijkt te zijn. Dat is niet ideaal. Naar boven toe kom ik wel zonder meer te eten, maar in het fietsen zitten wel lastige stukken en dan kan je een hongerklop niet gebruiken.

Helaas bleken de dames wel gelijk te hebben over het ijs! Ik begrijp er niks van. De route die vorige week nog in top conditie was, blijkt nu net op het lastigste stuk volledig in ijs gehuld. Er staan twee kerels een beetje te kijken waar ze nou heen moeten. Stoer vertel ik dat ik de weg wel ken en dat ze mij moeten volgen. Maar 10 meter verderop zijn alle rotsen volledig in een laag ijs ingepakt. Het is misschien maar 30 meter naar het sneeuwveld in de krater. Ik ben ook niet echt bang voor ijs, dus ik probeer eens wat. Maar 2 meter later besluit ik dat dit echt niet te doen is. Ik klauter terug en vraag zelfs aan de mannen of ze even op willen letten want erg veel grip hebben mijn handen en voeten niet op blank ijs als ik het afklim.

Wat nu!? Ik bedenk me dat we vorige week een variantje hadden gedaan in de afdaling van de top. Door een soort gruis helling. Maar om daar te komen moet ik eerst weer 100 meter omlaag. Ik ga nu serieus twijfelen of ik het hier niet bij moet laten. Maar ik ben niet tot hier gekomen om om te keren. De tijd zal wel hopeloos worden zo, maar de top telt toch ook wel? Dus ik vertel de mannen dat ze mij moeten volgen en daal weer af. Traverseer naar de grint geul en worstel me daar om hoog. De mannen ben ik vrij snel kwijt, we zitten nu ook in de wolken, dus dat is niet zo sympathiek van mij. Maar het is even niet anders. Ik worstel door naar de top. Ook daar is het ijzig maar het is net te doen.
De top. Vrij ijzig vandaag!

3:52 uur. Mmm, zou het misschien nog kunnen? Ik moet toch naar beneden. Dus duik ik de afdaling in. Ik zeg nog even sorry tegen de mannen die nu ook bijna boven zijn. Probeer uit te leggen waarom maar dat lijkt ze niet echt te interesseren.

Naar boven gaan is buffelen, maar snel afdalen is een kunst. Het is zeker geen makkelijk terrein. Je bent moe en wilt vooral niet op je bek gaan of jezelf verwonden. Maar je wilt ook tempo houden. Ik kijk niet echt meer op de klok het eerste uur, ik heb toch geen enkel idee wat een goede tijd is of niet.  Het laatste stuk kom ik weer op een wandel pad en de trappen. Hier laat ik alle terughoudendheid toch gaan. Ik ren als een redelijke wilde naar beneden. Ben weer bij mijn fiets. Ren het visitors center binnen en zet een kruisje achter mijn naam dat ik weer terug ben.

Ren terug naar de fiets. Slot eraf halen. Omkleden. Helm op. GPS weer op fiets monteren. En de afdaling in. Het eerste stuk is echt best wel link. Het is steil en bochtig en doordat het een soort regenwoud is, heb je geen enkel idee of er een auto aankomt. Ik blijf netjes op mijn helft. Na een minuut of twee durf ik op het klokje te kijken. 5:18! Dat valt niet tegen. Ik ben wel eens in precies 42 minuten afgedaald van hier!

Ik stort me gecontrolleerd verder van de berg af. Ik drink uit mijn bidons, gelukkig had ik vanochtend al voorzien dat er wel eens een suiker probleem zou kunnen komen op de terug weg. Dus heb ik het water volledig verzadigd met een blauw sport drank poeder. Het is echt mier zoet en warm. Maar ik voel dat er energie inzit. Als ik eenmaal op het minder steile stuk van de afdaling blijkt dat ik inderdaad te laat ben vertrokken in de ochtend. Er staat ondertussen een straffe wind van zee. En daar moet ik dus heen.

Het is altijd merkwaardig aan het eind van zo'n lange tocht. Je wil vol gas geven het laatste stukje, maar eigenlijk voel je je benen niet echt meer. Je voelt alleen wel heel snel als je tever gaat en je je opblaast. Ik probeer er het beste van te maken. Sla op een gegeven moment rechts af voor het begin van New Plymouth. Nog 10 minuten. De weg gaat weer een heel stuk vlak. Dan weer steil naar beneden. Nog 3 minuten. Een stoplicht op een hele grote kruising.

Hier heb ik dus even geen tijd voor. Ik ga door rood tot halverwege. Wacht totdat er een opening is tussende rijdende auto daar en ga door. Links af, rechts af. De bult op bij mijn huis. Nog 90 seconden. Dat kan! Ik ga weer links. Dit stukje is even link. Door het gras naar de coastal walkway. Begin januari ben ik hier flink op mijn bek gegaan omdat ik dacht dat ik nog op mijn mountain bike zat. Nu gaat het beter. Met nog 50 seconden te gaan rijd ik de coastal walkway op. Pas dan weet ik dat ik het ga halen:)

Terug bij East End Beach. 15 uur 29.

PS ik heb voor nu het duursporten wel weer even gezien. Komende week meld ik me hier aan bij de hockey en de basketbal vereniging om de winter door te komen.

PPS. Het bewijs. De GPS printout.