Inburgeren

Mijn fototoestel is verdwenen! Of ik kan hem al twee weken niet meer vinden.  Het gevold is iig een saaie blog zonder fotos.  Omdat ik nu 4 maanden in New Plymouth woon, snij ik het onderwerp inburgeren aan.

Vorige week in een bar vertelde de vrouw van een collega mij, dat ik nu in de moeilijkste fase van het inburgeren ben beland. De maanden drie tot zes. De maanden daarvoor zijn eenvoudig. Een tocht naar de supermarkt is nieuw en spannend en je gaat voor het eerst naar de kapper. Na zes maanden voel je je op de meeste plekker wel thuis, en begint het echte leven. Maar de maanden 3 tot 6 zijn kritisch. Het spannende is eraf maar je hebt nog geen leven. Ze vertelde dat toen zij naar Amsterdam was verhuisd, dit hele ongelukkige maanden waren. Ze kon het dus weten.

En daar zit ik nu dus midden in. Ik kan je vertellen, het valt wel mee. Maar er zit wel een kern van waarheid in, zo na een maand of drie begin je toch weer een beetje naar een normaal leven te verlangen. Met wat burgerlijke vastighen en niet te veel tijd op de bank. De afgelopen week was wat dat betreft wel een prima week. Dus hieronder een kort verslag.

Zondag Rotorua.
 Het MTB paradijs van Nieuw Zeeland. Het gaat hier niet zozeer om de mooie omgeving, maar om steile paden, willekeurige bomen met kussens erom en en af en toe een bordje met drie kruizen. En dat betekent een schans. En niet zo eentje die eerst omhoog gaat en dat als je genoeg remt je rustig naar beneden rijd. In Rotorua valt bij een schans de bodem vaak een meter of twee volledig weg. Vaak zit er ook een soort grint bak onder.  En daar was ik dus met collega's Stuart en Graeme. Zijn kunnen goed mountain biken en ik niet.  Opweg omhoog brak mijn derailleur af, daar had ik het waarschijnlijk bij moeten laten.

Toen we wat later boven aan de berg arriveerden, had we het geluk dat we net net voor een busje down hillers aankwamen. Dat zijn een soort Michelin mannen met een motor helm op. Op een fiets. Stuart en Graeme hadden dus haast voor hen op het pad te zijn. En ik ging mee.  Daar had ik snel spijt van. Ten eerste was het geen pad maar meer een soort acht baan. Er waren een soort verhoogde bochten, waar je flink de hoogte in moet zodat de middelpunt vliegende kracht de rest van het werk doet. En er waren schansen.  Dat durfde ik dus niet. Dat werd dus veel af stappen. En het werd nog wat erger toen de eerst Michelin mannen mij te pakken hadden. Want er was ook niet echt ruimte om ze er langs te laten tot het einde van de route.

In ieder geval, ik zeg al een tijdje dat ik van een wegfietser op een MTB, een MTBer wil worden. Ik ben er nu aan begonnen. Het is dood eng!

Maandag
Maandag was nationale feestdag en dus vrij. Een vriend van mij heeft hier een zeilboot. Best wel een grote met een cajuit. Je schijnt ermee naar Australie te kunnen zeilen. Daar twijfel ik aan, want toen we hem uit het water haalden stroomde er heel wat water uit de bodem. Hij is al oud. In ieder geval, er was eindelijk een keer niet te veel wind, dus gingen wij hier de Tasman Sea op. Best wel relaxed, een beetje om wat eilandjes gevaren, het uitzicht op de vulkaan was mooi. En we hebben geprobeerd te vissen. Maar niks gevangen.

Dinsdag
Volgens mij gebeurde dinsdag niks. Ik heb sinds kort een mobiele telefoon van werk. Ze zijn hier vrij zuinig. Maar ik weet niet of ik er blij mee ben. De mannen op de fabriek en op de platforms werken nl 7 dagen per week. 24 uur. En nu staat mijn nummer bij hun op het bord.  Ik hoop dat ze er snel achter komen dat ik weinig zinnings te vertellen heb.

Woensdag
Op woensdag speel ik met collega's altijd touch rugby. Er is een soort familie competie in de "stad". Kinderen, moeders, pappa, iedereen kan een team opgeven. Wij zijn het STOS team.  Het is best wel groot, er worden 5 partijen tegelijk gehouden op een groote sport veld. Als het mooi weer is, is het uitzicht op de vulkaan van hier fantastisch. Dat touch rugby ben ik trouwens niet goed in. Ik ben niet snel en wendbaar. En ik begrijp de regels niet. Ik schijn vooral veel offside te staan.

Donderdag

Donderdag nam een collega van de fabriek mij mee Paua zoeken. Nou wist ik niet wat hij daar mee bedoelde, maar ik ging wel mee. Ik heb maar even een plaatje van een Paua opgezocht. Dat zegt meer dan 1000 woorden en bovendien heb ik er nog geen nederlandse vertaling voor kunnen vinden. In het engels heet het een black foot Abelone.

Bij laag water kun je hier in Taranaki deze schelpdieren in het water vinden. Het schijnt dat ze vrij schaars zijn, maar niet bij het stukje strand vlak bij de fabriek. Het was meer Paua's rapen dan zoeken. Je mag het locale type alleen meenemen als ze meer dan 80mm zijn. Dat is wel lastig. Ook zwommen er daar bij het strand roggen. Met zijn vieren. Binnen 10m van ons. In zo'n 40 cm water. Dat was uniek!

Uiteindelijk hebben we beiden de limiet van toegestane limiet van 10 Paua's per persoon meegenomen.  Daarna haal je ze uit de schelp. En bak je ze. Als een biefstuk. Erg lekker!

Vrijdag

Vrijdag gaan we altijd vanuit werk met wat lui de stad in. Bier drinken. Vaak wordt dat laat. Er zijn misschien wel vijf kroegen in New Plymouth dus na een paar maanden weet je wel wie waar wanneer is. Er zijn zelfs twee disco's.

Zaterdag Rodeo

Tot slot was zaterdag de plaatselijke rodeo. Ik zal er verder niet al te veel over zeggen. Misschien dat ik volgende keer ook een stier ga zitten!