Taranaki Cycle Challenge 2012

De spierpijn van de afdaling van de berg vorige week kwam niet al te gelegen,  want gisteren was dan de Taranaki Cycle Challenge, een rondje van 150 km rond de vulkaan.  Zo'n twaalf honderd mensen uit heel Nieuw Zeeland stonden aan de start, ik was nummer 1126 uit New Plymouth:

De race is vrij goed georganiseerd. Eerst start een groepje wedstrijd renners met wedstrijd licentie. Daarna is het startvak in tijdzones verdeeld, waarbij iedereen zelf in moet schatten hoe lang hij of zij er over gaat doen. Ik had mezelf in het tweede tijdvak ingedeeld. De wedstrijd route zelf is niet afgezet voor verkeer, maar elke groep heeft een moter voor en achter zich, en de kruispunten zijn bemand en afgezet.

De race zelf was vanaf het begin redelijk zwaar! Het begon vrij heuvelachtig met een harde wind op kop. Ik was een beetje bang achter in de groep te zitten als het in stukken brak, met als gevolg dat ik teveel op kop reed. Ik had daar nog de hoop om een kop groep te vormen die lekker samen zou werken. Het resultaat was echter vooral dat ik vrij veel pijn had, en  na een uur moest ik constateren dat mijn enige doel was nog zo lang mogelijk bij de groep te blijven.  Met de wind zou het anders een behoorlijk lange dag worden.

Na 60 km ofzo in het surf plaatsje Opunake maakten we gelukkig een bocht van de wind weg. Het begon ook wat omhoog te gaan, terrein waar ik me meestal wat beter voel. Even daarna hoorde ik de achterste motor van ons peloton in mijn oren. De groep was vlak achter mij in tweeen gescheurd! We bleven over met een groepje van 20 mannen en een aangename wedstrijd vrouw die naar onze groep was terug gevallen. Ze was vrij klein maar toch wilden alle mannen graag achter haar rijden. Helaas was ik de langste in de groep dus reed zij dan weer het liefste achter mij...

Eenmaal op het hoogtste punt van de route kwam er weer een bocht, vanaf daar was het nog een km of 60 licht naar beneden. Helaas stond de wind aan deze kant van de berg anders en was er weer wind op kop.

Er onstond toen toch wel een mooie sfeer toen in ons groepje. Niemand had wat te verliezen dus jaagden we redelijk efficient kop over kop tegen de wind in. Niemand kon veel meer dan 10 seconden op kop rijden. Het moraal werd nog wat beter toen we voor ons nog een groepje zagen dat voor ons was gestart! Een aantal van ons wisten zelfs op het slot klimmetje voor New Plymouth deze groep in te halen. Bij  mij was het beste er toen wel af en ik moest even laten lopen. Maar een kilometer later was daar toch de finish, erg fijn. Hier een foto ervan een paar uur na onze aankomst:

Uiteindelijk hadden we er 4:08 over gedaan, wat toch een stukje sneller was dan de tijdzone waar we ons in hadden ingedeeld. Voor mij was er uiteindelijk een 40e plaats ofzo, toch een van de snellere inwoners van New Plymouth:)

PS voor de liefhebben hieronder nog het hoogte profiel en de statistieken van de race. Een screen dump van de Garmin Edge fiets computer die ik bij mijn afscheidsfeestje kreeg.

2518 m

Ik lees dat in Nederland de elfsteden koorts begin toe te slaan. De gemalen in Friesland zijn stil gezet omdat stil staand water makkelijker bevriest. Dit is in heel 2011 niet gedaan! Wie wordt de opvolger van Henk Angenent?

Ondertussen wordt het hier langzaam zomer. Met wat horten en stoten. Ik zou vandaag op zee gaan zeilen, maar net als vorig weekend is er waarschijnlijk te veel wind. Maar ondertussen lijkt de moesson van eind 2011 toch definitief verdreven.

The Mountain
Vorige week stond ik dan ook voor het eerst op onze huis vulkaan! Hier ging een best wel alpiene voorbereiding aan vooraf, om half zes opstaan, om zes uur haalde ik Darin op en rond kwart voor zeven waren we op pad. Darin zou de weg wel kennen, helaas was de korte route die hij in gedachte had afgesloten. Uiteindelijk via een omweg toch weer op onze route gekomen, een beetje een vage maar af en toe lagen er wat stapels stenen die de weg leken te markeren. Je kon het niet echt een pad noemen, maar het schijnt dat kiwi's wel een beetje van de ruige natuur houden, en dus niet al te veel hebben met aangelegde routes.

Het was dus nog best wel een alpiene onderneming, hier en daar wat stukjes over rotsen klimmen en sneeuw veldjes ontwijken. Het laatste stuk ging over een hellend sneeuw veld (de krater van de vulkaan) dat verijsd was en dus op sport schoenen niet echt lekker liep. Maar goed, ik heb in de Alpen ervaren dat wie snel wil zijn sport schoenen moet dragen. En een snelle alpinist is een goede alpinist.

Het uitzicht van de top was super:

Het was er wel wat winderig, laat je niet misleiden door mijn wat zomerse voorkomen, want als de foto een meter groter was genomen zater daar andere mensen in een soort wintersport outfit. Een veteraan beweerde zelfs dat dit het koudste was dat hij het hier had meegemaakt. Geen uitgebreide lunch dus op de top.

Omdat Darin best wel gemotiveerd was om zijn eigen best tijd op de mountain neer te zetten, hebben we ons vervolgens redelijk ongecontroleerd van de berg gestort. Dat leek toen al een slecht plan en een dag of vier spier pijn was het resultaat. Maar we waren rond kwart over elf weer bij de start en het ochtend biertje in het bezoekers centrum cafe smaakte zoet. Toen ik de trap op wilde strompelen om de flesjes terug te brengen, sprong een (te) jong maar goede gekleed meisje op om dit voor mij te doen. Een glimlach.

Tevreden rolden we in de Subaru weer naar beneden naar New Plymouth. Het was een mooie dag.

25 februari

Mount Egmont / Tarakani heeft een hoogte van 2518m. Het is een van de meest symmetrische, slapende vulkanen ter wereld. Hij lijkt erg op Mount Fuji, daarom is ie tijdens de opnames van "The Last Samurai" gebruikt. 

De Nieuw Zeelanders lijken een beetje te worstelen met de naam van deze berg. De lokale Maori bevolking gaven de berg de naam Taranaki. Toen kapitein James Cook in de 18e eeuw op bezoek was, leek hem Mount Egmont een betere naam. Ondertussen erkent men in Nieuw Zeeland steeds vaker het Maori verleden van het land. In de omgeving van New Plymouth gebruikt men steeds vaker de naam Taranaki. Officieel is het niet duidelijk, op de meest borden staat Mt Egmont / Taranaki. De locals noemen de berg gewoon "The Mountain". Het is dan ook de enige.

Maar goed, deze semantiek is toch niet het enige belangrijke. Uniek door de aanwezigheid van Taranaki is dat je hier binnen een dag kunt surfen op de Tasman Sea, en kunt skien op The Mountain.  Ik kan het zelf niet helemaal beoordelen, maar heb de indruk dat het surfen langs "Surf Highway" wel wat meer world class is dan het skien op "The Snowfield".  

Maar de locals zijn behoorlijk tevreden met het hebben van keus en mijn collega op de fabriek skiet in de winter 2x per week, dus het moet wel iets hebben.

Toch ben ik zelf als buitensporter ook wel op zoek naar een alternatieve uitdaging. En ik denk dat ik deze gevonden heb! Het moet mogelijk moet zijn op eigen kracht, binnen een dag, van het strand naar de top van de berg te gaan. En weer terug. En dit ben ik dan ook van plan op 25 februari te gaan doen.

Het zal beginnen bij East End Beach vlak bij mijn huis. Vandaar is het ongeveer 30 km en 1000 hoogte meter fietsen naar het North Egmont Visitor Center (950m). Daar laat ik mijn fiets achter, en gaat het te voet verder. De beklimming naar de top is geen eenvoudige wandeling,  maar bij goede omstandigheden kan het door de meeste mensen gedaan worden. De borden geven 8-10 uur aan voor de tocht van het visitors center naar de top en weer terug. En dat ga ik dus ook doen. En vervolgens spring ik weer op de fiets en daal ik af naar het strand.

Om het een beetje spannend te houden heb ik mijzelf een doel gesteld. Een tijd, natuurlijk. Op 25 februari ga ik binnen 6 uur van het strand naar de top van The Mountain en weer terug. Gaat dat lukken?

Eenden en zwaluwen

Wie wist er dat bij windkracht 8 alleen nog eenden en zwaluwen vliegen? Vandaag in New Plymouth blijven ook zij dus aan de grond. Het is beesten weer. Er is een palmboom op mijn oprit gewaait. Ik had een paar prachtige planten in potten op mijn terras gezet. De eerste twee kwamen al om door een gebrek aan aandacht.  En vandaag overleed de derde, een prachtig citrus boompje, de stok om hem te steunen  is bij een windvlaag in tweeen gebroken. Ook is een reuzen pot met een klein plantje en 50 liter potgrond om gewaaid. Alle citroenen zijn van de boom geblazen.

Ik was van plan vandaag een rondje om de vulkaan te fietsen. Ik denk dat ik normaal ook niet de lafste ben als het weer een beetje tegen zit. Maar vandaag beland je bij een beetje windvlaag in de berm. Dus blijf ik binnen.

In het noorden van nieuw zeeland ligt al maanden containerschip Rena op een koraal rif. Eerste lekte de stook olie in zee. Toen is voorzichtig begonnen container voor container de last eraf te halen. Ze waren goed op weg. Maar helaas. Dit weekend is bij golven van 8 meter het schip in tweeen gebroken en nu drijft de zee vol met melk poeder en hout.  December was sowieso een maand van records. New Plymouth kreeg de meeste regen ooit binnen een maand. Gemiddeld zo'n 9 keer zo veel regen als normaal in december. Het maximum was een meter water.

Maar het was zeker niet allemaal ellende sinds mijn laatste post! Met kerst was ik met mijn MTB in de Bay of Plenty. Met veel strand. En tweede kerst dag was ik bij Lake Taupo.Het Y2K pad moet een van de mooiste MTB routes van NZ zijn en ik kan bevestigen dat het er mooi bij ligt:  

 
Oud en nieuw was een beetje chauvinistisch. Maar wel erg gezellig! Nanne was ooit mijn doegroep papa in Enschede. Hij is met zijn vriendin Madelon ook in Oktober naar Nieuw Zeeland verhuisd. Dus waren wij met zijn drien, zonder oliebollen of champagne maar met de geur van zwavel van de dampende bodem in Rotorua. Een bizarre geothermische actieve plek, het lijkt alsof elke moment de bodem open kan scheuren en bedolven kan worden onder een lave stroom.

Tot slot nog iets raars! Ook bij mooi weer lijken de stranden hier altijd leeg. Ik dacht eerst dat kiwi's niet van strand houden. Maar daar ligt het denk ik niet aan. Ik denk dat er is iets anders aan de hand is...  Nieuw Zeeland heeft 16 000 km kust. Per inwoner is dat 4m. Nederland heeft 451 km kust. Dat is per inwonder 2.8 cm. En dan tellen we de Duitsers nog niet mee...