De Tapir

Het is bijna het einde van onze trip door de jungle maar met de beesten vlot het niet.  Bloedzuigers, een hert, een paar hagedissen en wat vogels, dat was het. En dan de voetstappen van  een olifant (slechts een week oud!) en een uitgedroogde olifanten keutel. De voet afdruk van een tijger maar misschien was die verzonnen door de gids.

Het is nu avond, we hebben een paar biertjes op een lopen terug richting het huisje. Ik zie niet al te scherp en twijfel even. Maar dan toch. Dat moet een Tapir zijn!

We hebben de tapir maar heel even voor onszelf. Dan zijn er zo'n dertig mensen met een camera. Zelfs het personeel van het resort lijkt verbaasd. Een Tapir telt.

 

In Maleisie zijn we dus. Mijn zus was er met Gijs op bezoek voor een vakantie, voor mij een goede kans om even de Nieuw Zeelandse winter te ontvluchten, en bovendien precies halverwege Nederland en Nieuw Zeeland mijn zus te ontmoeten. 5 dagen Maleisie is niet veel, maar beter dan niks.

 

Het was een mooie trip. Om te beginnen een paar dagen KL:

 

 

En vandaar twee dagen de Jungle in. Jungle park Taman Negara. Met een gehuurde auto. Qua accommodatie waren we (ok, ik) niet goed voorbereid. En het bleek bijna Maleisie dag. Dus bijna alles zat vol. Maar uiteindelijk slaagden we eerst in een hotel in een bijna bier vrij dorp 60 km buiten het park, en daarna een bungalow waar mijn huis in Amsterdam 2x in past.

De jungle zelf is wat je ervan verwacht. Heet, vochtig, groen, modderig en met een vriendelijke gids die meer Nederlands kan dan alle Nieuw Zeelanders in New Plymouth bij elkaar.

 

 

Na 2 dagen jungle zit mijn tijd in Maleisie er weer op. De gelukkigen Gijs en Quirien mogen nog 3 weken door en stappen op de bus naar het Noorden. Ik stap in onze Proton Gen 2 en probeer de verhuur in centrum KL te vinden. KL heeft mooie wegen maar nog meer verkeer, dus dat was nog een beetje stress de laatste dag. Ook de borden zijn niet echt duidelijk, uiteindelijk laat ik de auto maar achter in een parkeer garage ergens en te meld ik me bij de verhuur en vertel ik waar ze hun auto kunnen vinden.

 

 Tot slot heb ik nog een paar uur KL als tourist:

 

 



Bay of Islands

Het ontbrekende stukje van mijn noorder eiland was al een tijd de Bay of Islands. Meer dan 7 uur rijden van New Plymouth. Geen makkelijk doel voor een weekend. Maar. Afgelopen weekend was het laatste lange weekend in 5 maanden. Mijn vakantie dagen zijn op. En er waren net nieuwe banden op de Subaru...Ik moest gaan! Met de camping gids van NZ op zoek naar een klein avontuur.

Zaterdag een lange rit. Ik kom in de nacht aan in de buurt van de camping. Al een half uur geen auto gezien. Toch okay? Dan een bordje. Maar de beloofde verharde weg is onverhard.  Ik zet even door en even later toch dan de camping. Er is niemand maar ik vind een zoete plek voor de tent. Een lange heerlijke slaap. De volgende ochtend een prima uitzicht.

Eigenlijk doet de foto nog wat tekort. Ik trek mijn hardloopschoenen aan en ren 90 minuten langs de kust. Een prachtige baai, 2 zeil boten in zicht. Dat is de manier om de Bay of Islands te ontdekken. Binnenkort zit ik ook op een boot!

De rest van de reis valt wat tegen. Ik kom in de echte Bay of Islands maar het is erg commercieel. Er is zelfs een wedstrijd met powerboats. De kiwis kijken vanaf het strand. Met een BBQ en bier. Misschien ook niet slecht. Maar niet wat ik zocht.

Op de weg terug ga ik nog langs de enige raffinaderij van NZ. 5 jaar geleden keek ik daar niet naar om. maar nu ga ik vrijwillig langs. De interesse verandert toch als je er meer bij betrokken bent. Ik ben onder de indruk. Een vriendelijk ontvangst.  Een prive film van een half uur. Een paar dagen later kan ik het nog bijna woord voor woord navertellen.  Nu snap ik olie en gas op dit eiland. Ben ik nu echt een "fossiel brandstof" ingenieur?

Vakantie "de movie"

De;lang beloofde samenvatting van de vakantie: http://youtu.be/t6oCW05GRh8

Zegt meer dan 1000 foto's. Te mooi wat mij betreft. Met veel dank aan Martijn!

We zijn hier op weg naar de winter maar hier leek het nog even zomer...

Rob op bezoek

Het lijkt niet makkelijk indruk te maken op Rob. Hij komt aan met de expeditie cruise van zuid amerika naar Nieuw Zeeland, via Antartica. Als verstekeling.  Normaal is Rob bemannings lid op de boot, voor deze rit was hij niet ingeroosterd. Voor hand en span diensten mocht hij meevaren. Goed koper dan vliegen. En met een tussen stop op Antartica waarschijnlijk ook een stuk interessanter.

Voor mij was de uitdaging in New Plymouth het combineren van bezoek en werk. De vakantie dagen in NZ houden niet over. Maar wat mij betreft werd het uiteindelijk een mooie tijd. De zon scheen onafgebroken en voor Rob kans om met zijn voeten aan wel te staan. En voor mij om af en toe wat laat op werk te verschijnen of vroeg te vertrekken. New Plymouth is all about life style.

We maken met de Subaru ook een mooie trip over het noorder eiland. Eerst richting Tongariro National park, waar de actieve Tongariro vulkaan een doorsteek onmogelijk maakt, maar wat nog steeds een mooie wandeling is:

Dit is de vulkaan Ngauruhoe. De eerste uitbarsting was 2500 jaar geleden en de laatste was in 1977. Ngauruhoe is jong en wild. Rond 2007 werden er 50 aardbevingen per jaar rond de berg gemeten, zonder uitbarsting. Het lijkt erop dat de berg sindsdien weer in rust is gekeerd.

En wij moesten verder. Via een toeristische uitstap in Rotorua (geisers) reden we verder naar de Coromandel. Na wat grind wegen vonden we hier een mooie camping, op 100m van het strand:

We zwemmen wat en missen onze surfplank. Dan gaat de bbq aan (de gas fles past perfect achter de bestuurders stoel!) en openen een biertje.

Tot slot de volgende dag met de kajak naar Coromandel Cove. Het weer is fantastisch maar er staat wind. Dan is het zee kajaken best wel ruig, en het valt me mee dat de hele groep zonder omslaan aan land komt. Waarschijnlijk te danken aan de leiding: aan wal geraakte surfers die tijdens kantoor uren het brood verdienen in de kajak en daarbuiten op zoek zijn naar de perfect wave.

Hier nog een laatste blik op de kajaks. Niet echt een top foto maar het geeft wel een beetje de indruk.

De grote droogte

De titel kan van toepassing zijn op de regelmaat van deze blog. Waarschijnlijk terecht. Maar dat doet ie niet. Het is een bericht van meteorologische aard. De afgelopen 3 maanden waren namelijk stuk voor stuk de 3 droogste maanden van de afgelopen 3 jaar in Nieuw Zeeland. En, dat is fantastisch! Ik voel me een beetje schuldig als ik dit nog een keer lees. De landbouw hier heeft het even moeilijk. Maar ik laat het toch staan.

En het kwam goed uit, voor bezoek. Anderhalf jaar advies over regen nam ik graag terug. Met mam op bezoek begin Januari was het okay. Daarna had Rob in Februari 2 weken zon.  En in bijna een maand hadden JP, Sjors en Martijn 2 dagen regen.

Het is dus de tijd geweest van mooie vakanties en een vervanger op werk. Heerlijk. De komende weken zal ik impressies geven via de blog. Beloofd! Als ik geen inspiratie vind voor verhalen dan worden het foto's. Er is voldoende materiaal. En misschien wel een video! Lees ik wel eerst de help van blogger.com.

Maar eerst nog een korte post met foto's uit de regio. Uit Februari.

Al een jaar stond de "White cliffs" wandeling op het programma. Eerst loop je er boven langs naar toe. Een typisch New Plymouth landschap met vee, hekken, puntige grassige vulkanische heuvels en zee op de achtergrond:

Dan dalen we af naar zee. De white cliffs! Prachtige rotsen, tot 100 m hoog. Mijn droom was een klim gebied te ontdekken.  Helaas. Boter zacht, een soort witte vertikale modder. Het doet me denken aan klimgebieden in de Mohave woestijn in de vs. Daar wordt ook wel geklommen. Wel alleen met stallen hulpmiddelen alsof het een ijswand is....

Tot slot de afsluiting van het weekend. Op het water rond de sugar loaf eilanden van New Plymouth. Je ziet het niet maar er zitten ook zeehonden. En helaas deze keer geen succes met vis aan de lijn. Dus op de terug weg langs de supermarkt...

Bezoek

Stofzuigen, ruiten wassen. Beddegoed verschonen. Want mama komt op bezoek!
De eerste dag voor mam in het land was nog kort en nat. En op eerste kerst dag is in Auckland weinig open, dus dat is niet ideaal.  Daarna scheidden onze wegen voor 2 weken, mam op een rondreis door NZ en ik terug op kantoor in New Plymouth.

Dan is er nog een week samen gereserveerd voor  New Plymouth, en de rest van het noorder eiland.  De Subaru legt een kleine 2000 km af. Na de hoogtepunten in New Plymouth reizen we van de westkust naar de oostkust. Naar Napier, "the home of Art Deco in NZ" (mwoah) en "the home of wine in NZ" (lekker). Vandaar doorgereden naar de Coromandel. een schier eiland zo'n 500 km naar het noordwesten.

Misschien wel het mooiste stukje van NZ dat ik tot nu toe gezien heb. Geprobeerd het hieronder op wat foto's vast te leggen. Het weer was super! Deze rotspunt steekt uit het water in de baai. Helaas is de rots te zacht om te klimmen.

 

 

Hierna kwamen we bij hot water beach. Bij eb hoef je maar een klein stukje te graven voor je eigen hot water spa kuil. Het is maar goed dat het zo ver is voor de Duitsers! :)

 

De volgende dag gaat de Subaru heel wat offroaden. Een water val vlak bij de weg:

 

 

En na een lunch van gigantische mossels, het uitzicht na 50 km onverharde weg.

 

 

 

Tot slot sluiten we de laatste avond van mam in Nieuw Zeeland af met een glaasje wijn op het terras van ons huisje. Het waren een paar prachtige dagen met on Nieuw Zeelands mooi weer!

 

Fiji

De minst avontuurlijke vakantie ooit was gepland. Vijf dagen resort op een tropisch eiland.  Met een vriendin, een vliegtuig en een driver. Maar dan treft Cyclone Evan Samoa. 4 doden. We zullen vliegen op zondag, op zondag avond zal de cycloon Fiji treffen. We mogen toch gewoon vliegen...

Op Fiji is het heet. En iedereen bereid zich een beetje voor op de cycloon. Een beetje, want Fijianen zijn relaxed en die zien het wel. De weerman weet ons te vertellen dat de cycloon sterker is geworden, van een categorie 2 op Samoa naar 4 of 5 voor de kust van Fiji. Wind van 250 km/u.

Onze driver weet ons nog net voor de weg sluit naar het resort te brengen. Daarna blijven we dan twee dagen binnen. Het is erg winderig en nat. Kokos noten vallen als kersen van de boom. Naast ons huisje breekt een palmboom af:

 

Er staan wel meer palmbomen rond ons huisje, met rieten dak. Maar het loopt allemaal goed af.  Het blijkt dat we geluk hadden, dit stukje is het beste af van heel Fiji. Nadeel is  wel dat als de wind eenmaal is gaan liggen, de zee nog steeds woest is. Dus alle water activiteiten zijn onmogelijk. Als alternatief doen we een toer bij een naburig "authentiek" dorp. Het lijk me een toerisch gebeuren, maar je moet toch iets.

 

En het valt mee! De Fijianen blijken weinig opdringerig en bovendien uitermate vriendelijk. We mogen wel dingen kopen van de lokale markt.  Hier een foto van een van de jongste dorpbewoners. In de town hall.

 



De dag hierna is alweer de laatste volle dag. Het water is in de ochtend nog steeds dicht. Dus wordt het shoppen. We laten ons door een driver afzetten in een stadje 50 km verderop, maar willen met het lokale vervoer terug.

Het plaatsje doet me denken aan Sri Lanka. Of China. Of plaatsen in Afrika. De  mensen spreken engels dus dat is wel relaxed. Prima shoppen voor weinig geld. Stiekem toch lunchen bij een Westerse tent. We komen er achter dat we voor 3 dollar de bus terug kunnen nemen:

De bus is helemaal vol. Kinderen zitten op schoot. Maar hij heeft zelfs airco. En we hebben geluk. Vlakbij de afslag richting resort worden we door een pickup meegenomen tot bij het resort. Door de dorpelingen van gisteren. Vriendelijk. We hebben nu nog wat tijd over kunnen eindelijk doen wat de bedoeling was. Snorkelen en ....