Het hart van de winter

Ik had verwacht dat mijn laptop een val van een halve meter hoogte wel zou doorstaan. Maar dit is niet het geval. De "Blue Screen of Death" is het gevolg. Op internet ook wel bekend als de "BSOD" . Eerst heb ik het probleem een week genegeerd. Maar het ging niet van zelf weg. Toen leerde ik dat de computer in "Safe Mode" wel opstartte. Safe Mode, dat is toch eigenlijk ook wel ok? Maar je mist toch wel wat functies dan. Dus maar het internet opgegaan in mijn Safe Mode. Geleerd dat het om een registry of DLL error ging. Elke gratis "DLL fixer" gedownload die ik kon vinden. Er draaien er nu een stuk op 5 op de achtergrond mee. Maar hij doet het weer!  Alles is weer koek en ei.

Terug naar de titel. Het is nu dus het hart van de winter in Taranaki. We hebben de korste dag gehad en vanaf nu komt de zomer er aan. Wat je je bij een kiwi winter voorstelt? Het is wisselvallig. Soms valt de regen uit de hemel. Hard. Dat wil zeggen dat je binnen 20m rennen door weekt wordt.  Maar soms is het net Zuid Frankrijk. Vorige weekend stond ik op en liep zonder T shirt het balkon op. Dit weekend was ook prima:

Een graad of 12 en zon. Op de berg ligt sneeuw, maar om de berg kun je nog prima op de race fiets door de heuvels rijden. Zonder mouwtjes en een korte broek:)

En ik heb mijn housewarming gehouden! Ik had er een beetje  tegen op gezien. Zou er wel iemand komen? Hoe lang kan je zoiets redelijkerwijs rekken, totdat je het geen housewarming meer mag noemen? Uiteindelijk was het zo ver twee weken terug. Kiwi's zijn dus dol op thema feesten. In Nl klinkt het thema Holland niet erg origineel, maar hier vonden ze het een top plan. Dat de volgende dag om 0400 Nl tegen Denemarken speelde kwam goed uit. De avond begon ook in stijl met een interland van het All black rugby team. Daarna ging de cocktail bar open:

We moesten ons even gedragen want mijn baas kwam ook langs. Toen de "stad" in. Een gezellig avondje maar ook een beetje met de handrem erop want er was om 0400 nog een voetbal wedstrijd.
Over de wedstrijd zelf wil ik niks kwijt. Over het toernooi ook niet. Is het nu pijnlijker zoiets in nl mee te maken, of als eenzame Nederlander in Nieuw Zeeland? Mijn collegas laten in ieder geval niet na te vragen hoe het met nl gaat in de Cup. Sommigens vragen het nog steeds drie keer per dag.

Het koude zuiden (II)

... De volgende dag is het weer niet veel beter. In het locale koffie huis nemen we nog een cappucino. Ik verbaas me erover wat voor mensen je hier treft. Hippies. Oudere mannen die de wereld hebben gezien en nu in Takaka wonen. De dame achter de bar is aantrekkelijk. Moderne kleren, een kort rokje en laarsjes. Ze zou in Amsterdam niet mis staan. Hoe komt ze hier? Dit gevoel heb ik vaker gehad in Nieuw Zeeland. In plaatsen met minder dan 100 inwoners kan de doorsnee bevolking lijken op die van een Europese stad.

Het weer wordt aan onze kant van de pas vandaag niet beter. Dus stappen we in de bolide. Voor zo'n 8 euro per dag gehuurd. Het is geen Ferrari maar hij brengt ons overal. Aan de andere kant komen we aan in het meest populaire stuk van Abel Tasman National Park. Hier schijnt nu de zon, perfect. Veel stranden aan deze kant kun je te voet niet bereiken. Dit is het terrein van de kajak. Hier hebben we geen tijd voor. We duiken de coastal hike in die ons langs het water voert. Het wordt deze dag weer niks met klimmen, maar deze wandeling is al een hele vakantie waard.

De twee dagen erna vinden we het micro climaat. Geen wind, zon, het doet me denken aan een zuid frans herfst. De eerste dag klimmen we op de coastal cliffs. Rotsen die lood recht lijken, maar bij het laten zakken van de top land je meters van de rots. Een goede training voor mijn kantoor spieren.   De volgende dag gaan we het echte kern gebied van Takaka in. Mooie kalk, vaak steil. En waar in Europa kalk vaak best wel mooie platte grepen heeft, is hier alles rond. Veel lichaamspanning is nodig en geen wanhopige duik beweging naar grepen want het valt meestal toch wat tegen. Wel heerlijk geklommen, ik voel de motivatie om fitter dan ooit te worden! In de avond verzamelen we hout en zitten we rond het kamp vuur met een bijzondere verzameling buitenlanders die voor langere of kortere tijd in Nieuw Zeeland is. Het is ook koud, 's ochtends is er ijs.

Na twee dagen zijn onze lichamen gebroken en wordt het tijd voor een reisdag. Via de west kust gaan we naar de voet van Arthurs Pass. Deze steken we over, aan de andere kant dalen we af naar Castle Hill. Misschien wel een van de bekendste boulder plekken ter wereld. In ieder geval in Nieuw Zeeland. In een begraste hoogvlakte tussen besneeuwde bergen liggen allemaal blokken van 3 - 10 meter hoog. Ideaal gebied om zonder touw maar met crashpad (val mat) te klimmen.  Helaas overleeft mijn camera Castle hill niet. Maar hier nog een foto. Dit is trouwens niet Castle Hill maar Flock hill. Misschien wel net zo mooi maar nog niet echt ontdekt. Dus de rotsen zijn nog maagdelijk. Ruw. De blokken liggen links op de foto. Het zijn er honderden.

Castle Hill is geen geschikte plek om de kamperen.  Het ligt op een kleine 1000 meter hoogte en in de nacht is het bere koud. Gelukkig is er in de buurt een lodge en iets van een hostel. Dus slapen we heerlijk warm binnen en kunnen we elke dag douchen. Naar vijf dagen kamperen is dit pure luxe. Ik kan me niet meer voorstellen hoe het is om in een huis te slapen. Ik ben dan 7 dagen weg. Dit is buitensport vakantie.

Het klimmen hier is erg goed. Maar moeilijk. De grepen zijn allemaal weer vreselijk rond, waardoor elk probleem ook echt een probleem is. Ook hebben de meeste rotsen een soort ei vorm. De onderkant hangt dus over en is vaak bijna niet te doen. Geiske is niet klein maar wel kleiner dan ik en moet meestal nog wat extra stappen doen op het steilste stuk van het ei. Lastig, de rotsen inspringen is vaak het beste alternatief.

Na twee dagen Castle Hill zit het er voor mij weer op. We nemen afscheid. Geiske reist verder. Ik spring maandag ochtend in het vliegtuig terug. Maandag middag ben ik weer op kantoor.  In Nieuw Zeeland gelden de beperkte Anglo Saksische vakantie dagen, dus ik moet een beetje zuinig zijn.

PS tot slot nog een Hollandse herfst foto. In mei.

Het koude zuiden

Wat me als eerste opviel aan het zuidereiland, was dat het een klein beetje op Europa leek. Het zuider eiland kent seizoenen, gele een bruine bladeren vallen van een boom. En zie deze kerk, gemaakt van steen. Hij lijkt oud. Op het noorder eiland hebben we alleen maar houten gebouwen. Ik voel een beetje nostalgie. 

De vakantie begon op donderdag met een trip met oom Frank. Hij was voor een conferentie in Nieuw Zeeland en had een avond en een dag ter beschikking voor een toeristische rondgang met zijn neef . 's Avonds gaan de mannen uit eten en drinken ze bier. Nog een dag te gaan. Dan moet je keuzes maken. Eerst de Paritutu beklommen. 8 uur in de ochtend. Ontbijt in surf town Okato en een rit over Surf Highway. Techneuten onder elkaar bekijken we mijn fabriek. Dan de Forgotten World Highway op, lunch in de Republic of Whangamomona en met een ruime bocht om Lake Taupo. Bij zons ondergaan kunnen we in Rotorua nog net wat vulkanische activiteit mee maken. Dat was close! Maar ik heb achter het gevoel dat het een goede samenvatting van het noorder eiland was.

De reis eindigt in Auckland. Vandaar vlieg ik naar ik naar het zuider eiland.  Christchurch. Een stad die vanwege de aardbeving 2 jaar geleden nog steeds voor ongeveer de helft afgesloten is. Op het moment een troosteloze plaats met veel criminalitiet. Ik durf te wedden dat het over tien jaar de mooiste stad van Nieuw Zeeland is.

In Christchurch Geiske getroffen.  Zij had net haar vorige klimpartner naar Nederland zien vertrekken. Van te voren was ons enige plan 10 dagen op het zuider eiland te klimmen.  De weers voorspellingen zagen er bijzonder brak uit, dus ter plekke besloten we naar het warme noorden te rijden, naar Takaka. Een plek met de beste kalk rotsen van Nieuw Zeeland en een micro climaat. 

De rit er naar toe maakte de reis al de moeite waard. Het weer was niet best, maar de rotsige kust erg indrukwekkend; aan de kant van het land bergen tot 2000m. Gedurende de hele reis nemen we af en toe lifters mee. Geiske is op low budget wereld reis en kan nu ze een auto heeft wat terug doen en alvast wat vooruit betalen voor de toekomst. Voor mij is het een stukje morele compensatie voor al mijn lift avonturen als student in de alpen. Al moet ik bekennen dat ik nog diep in het rood sta.

We slapen 's nachts op een veldje van het Deparment Of Conservation. Het is dan altijd spannend als je wakker wordt en het licht wordt waar je staat!  Dat was nu niet slecht en we komen er ook achter dat de tent niet per se op een heuvel hoefde... Als we in de middag in Takaka aankomen, duiken we gelijk even de rotsen in. Het is allemaal wat nat en glad, maar het voelt echt en optimistisch verwacht ik dat als morgen de rotsen droog zijn, we hier flink tekeer kunnen gaan. Na een jaartje weinig klimmen voel ik langzaam mijn klim bloed weer stromen. Dit heb ik toch wel gemist!

Helaas blijkt met micro klimaat van Takaka ons de volgende dag niet gunstig gezind. We maken wel een prachtige wandeling gemaakt door het Abel Tasman National Park. Ik leer later op plek 5 van mooiste plekken van Nieuw Zeeland en ik begrijp waarom. Erg indrukwekkend. Oranje stranden. Alvast een foto van toen de zon even te voorschijn kwam. Morgen deel twee van de vakantie!

Zuider eiland!

Hoi allemaal! Excuses voor de radio stilte. Ik was een kleine twee weken op vakantie. En op die vakantie liet mijn camera het afweten, dus ik moest even mijn best doen de foto's alsnog van de camera te krijgen. Moet trouwens wel toegeven dat de camere niet helemaal uit zich zelf overleed. Kan jullie vertellen dat een donsjas als camera hoes niet werkt als je hem van 5m hoogte gooit.

Hier alvast een foto van Abel Tasman national park. Het zuidereiland. Wat mij betreft vanaf nu het paradijs. Snel meer!