6 uur Surf-Summit-Surf?

Ik moet bekennen dat ik wel een aantal keren bedacht heb of ik dit wel echt moest gaan doen. Sommige mannen hier vonden het wel stoer, maar de vrouwen verklaarden mij voor gek. Vooral toen ik gisteren niet al te top fit op de bank zat en voor zondag een uitnodiging kreeg voor een gezellige wandeling naar een meertje met wat vrienden, begon ik toch serieus te twijfelen. Zo uitgebreid is mijn sociale leven hier nou ook weer niet, dus een gezellig wandeling en daarna een kleine stop in de taverne was eigenlijk precies waar ik naar op zoek was. Maar dan open ik mijn email en lees ik een aantal berichten van mensen die mij succes wensen. Nee, ik kan toch niet terug. Om half tien in de avond meld ik mij af en kruip onder de wol.

Ik ben wel een recreant, dus echt vroeg uit de veren zag ik niet zitten. De wekker gaat om half acht, maar ik druk nog drie keer op snooze voordat ik wat harder voor mezelf wordt. Opstaan, eten, douchen, nog meer eten en drinken. Even goed nog de logistiek door denken. In eerste instantie was ik van plan de spullen die ik voor het stuk te voet nodig had, op een of andere manier alvast bij het visitors center neer te leggen. Maar dat gaf logistiek toch wel veel gedoe en een tocht zonder ondersteuning was ook wel een stukje eleganter. Dus de rugzak maar ingepakt en rustig de straat uitgerold naar het strand.

De start East End Beach, New Plymouth, 09:30

De dag zelf lijkt fantastisch, geen wind en veel zon. Rond half tien neem ik een foto aan het strand, druk op de start knop en ga los. De benen op de fiets voelen best wel prima. Het laatste stuk naar het visitor's centre is toch wel een goede 10% steil over 3 km. Zonder rugzak is het daar vaak al afzien, maar het gaat verbazingwekken lekker. Na 1:27 kom ik daar aan. Snel omkleden, fiets op slot, fiets spullen verstoppen. Dan ren ik netjes het visitors centre binnen om me te registreren. En weg ben ik! Voor dit eerste stuk te voet was ik erg bang en dat bleek terecht. De benen waren nog erg opgeblazen van het fietsen en nu moet ik een soort trap omhoog lopen. Dat doet erg veel pijn. Ik peuzel een snickers op en ga door.

Het weer is wel snel slechter aan het worden. Ik zit in de wolken. Maar goed, dat zit je wel vaker op de mountain. Ik heb deze route de afgelopen 5 weken al 3 keer gedaan, dus echt de weg kwijt raken ben ik niet zo bang voor. Het is wel serieus buffelen, ik twijfel continue of dit plan gaat werken. Ik weet vooral niet hoe lang de afdaling van de top gaat duren. Dat heb ik nog nooit op snelheid gedaan. De route die ik neem is een soort afsteker, de meest direct route naar de top. Het is niet echt een wandelpad te noemen, maar je kunt het ook geen klimmen noemen. Na 3:10 kruis ik de normaal route. Een paar dames tref ik daar, ze vertellen dat het ijzig is. En dat er volgens een gids wat minder weer op komst was. Dat had ik als gids ook tegen de dames gezegd want ze zien er niet al te fit uit. Ik ga dus verder.

Een probleem waar ik wel mee worstel is eten. Ik had een snickers mee. En een doos met chocolade omhulde abrikozen vulling. Nature's power pack zeggen ze! Nou, ze hadden net zo goed karton kunnen omhullen met chocolade want die dingen zijn echt niet te eten. Het zijn maar drie happen per reep, maar ik merk dat elke hap zo'n 10 minuten in mijn mond zit, voordat het toch verdwenen lijkt te zijn. Dat is niet ideaal. Naar boven toe kom ik wel zonder meer te eten, maar in het fietsen zitten wel lastige stukken en dan kan je een hongerklop niet gebruiken.

Helaas bleken de dames wel gelijk te hebben over het ijs! Ik begrijp er niks van. De route die vorige week nog in top conditie was, blijkt nu net op het lastigste stuk volledig in ijs gehuld. Er staan twee kerels een beetje te kijken waar ze nou heen moeten. Stoer vertel ik dat ik de weg wel ken en dat ze mij moeten volgen. Maar 10 meter verderop zijn alle rotsen volledig in een laag ijs ingepakt. Het is misschien maar 30 meter naar het sneeuwveld in de krater. Ik ben ook niet echt bang voor ijs, dus ik probeer eens wat. Maar 2 meter later besluit ik dat dit echt niet te doen is. Ik klauter terug en vraag zelfs aan de mannen of ze even op willen letten want erg veel grip hebben mijn handen en voeten niet op blank ijs als ik het afklim.

Wat nu!? Ik bedenk me dat we vorige week een variantje hadden gedaan in de afdaling van de top. Door een soort gruis helling. Maar om daar te komen moet ik eerst weer 100 meter omlaag. Ik ga nu serieus twijfelen of ik het hier niet bij moet laten. Maar ik ben niet tot hier gekomen om om te keren. De tijd zal wel hopeloos worden zo, maar de top telt toch ook wel? Dus ik vertel de mannen dat ze mij moeten volgen en daal weer af. Traverseer naar de grint geul en worstel me daar om hoog. De mannen ben ik vrij snel kwijt, we zitten nu ook in de wolken, dus dat is niet zo sympathiek van mij. Maar het is even niet anders. Ik worstel door naar de top. Ook daar is het ijzig maar het is net te doen.
De top. Vrij ijzig vandaag!

3:52 uur. Mmm, zou het misschien nog kunnen? Ik moet toch naar beneden. Dus duik ik de afdaling in. Ik zeg nog even sorry tegen de mannen die nu ook bijna boven zijn. Probeer uit te leggen waarom maar dat lijkt ze niet echt te interesseren.

Naar boven gaan is buffelen, maar snel afdalen is een kunst. Het is zeker geen makkelijk terrein. Je bent moe en wilt vooral niet op je bek gaan of jezelf verwonden. Maar je wilt ook tempo houden. Ik kijk niet echt meer op de klok het eerste uur, ik heb toch geen enkel idee wat een goede tijd is of niet.  Het laatste stuk kom ik weer op een wandel pad en de trappen. Hier laat ik alle terughoudendheid toch gaan. Ik ren als een redelijke wilde naar beneden. Ben weer bij mijn fiets. Ren het visitors center binnen en zet een kruisje achter mijn naam dat ik weer terug ben.

Ren terug naar de fiets. Slot eraf halen. Omkleden. Helm op. GPS weer op fiets monteren. En de afdaling in. Het eerste stuk is echt best wel link. Het is steil en bochtig en doordat het een soort regenwoud is, heb je geen enkel idee of er een auto aankomt. Ik blijf netjes op mijn helft. Na een minuut of twee durf ik op het klokje te kijken. 5:18! Dat valt niet tegen. Ik ben wel eens in precies 42 minuten afgedaald van hier!

Ik stort me gecontrolleerd verder van de berg af. Ik drink uit mijn bidons, gelukkig had ik vanochtend al voorzien dat er wel eens een suiker probleem zou kunnen komen op de terug weg. Dus heb ik het water volledig verzadigd met een blauw sport drank poeder. Het is echt mier zoet en warm. Maar ik voel dat er energie inzit. Als ik eenmaal op het minder steile stuk van de afdaling blijkt dat ik inderdaad te laat ben vertrokken in de ochtend. Er staat ondertussen een straffe wind van zee. En daar moet ik dus heen.

Het is altijd merkwaardig aan het eind van zo'n lange tocht. Je wil vol gas geven het laatste stukje, maar eigenlijk voel je je benen niet echt meer. Je voelt alleen wel heel snel als je tever gaat en je je opblaast. Ik probeer er het beste van te maken. Sla op een gegeven moment rechts af voor het begin van New Plymouth. Nog 10 minuten. De weg gaat weer een heel stuk vlak. Dan weer steil naar beneden. Nog 3 minuten. Een stoplicht op een hele grote kruising.

Hier heb ik dus even geen tijd voor. Ik ga door rood tot halverwege. Wacht totdat er een opening is tussende rijdende auto daar en ga door. Links af, rechts af. De bult op bij mijn huis. Nog 90 seconden. Dat kan! Ik ga weer links. Dit stukje is even link. Door het gras naar de coastal walkway. Begin januari ben ik hier flink op mijn bek gegaan omdat ik dacht dat ik nog op mijn mountain bike zat. Nu gaat het beter. Met nog 50 seconden te gaan rijd ik de coastal walkway op. Pas dan weet ik dat ik het ga halen:)

Terug bij East End Beach. 15 uur 29.

PS ik heb voor nu het duursporten wel weer even gezien. Komende week meld ik me hier aan bij de hockey en de basketbal vereniging om de winter door te komen.

PPS. Het bewijs. De GPS printout.

De bodyboard

Vlak voordat ik mijn mond open wilde doen,  drong het ineens tot me door dat het eigenlijk niet zo'n heel stoer verhaal zou worden. Of  misschien beter gezegd, dat het op sommige momenten met de juiste mensen erbij misschien best een stoer verhaal zou zijn, maar dat dit nu niet zo'n moment was. 

Toch kan ik het niet meer binnen houden. Vol trots vertelde ik mijn collega dat ik voor het eerst in de Tasman sea heb gezwommen. Dat was wel okay en daar had ik het bij moeten laten. Maar vervolgens vertelde ik hem alleen dat ik stoer de golven had bereden op mijn nieuwe bodyboard.  En body boarden blijkt dus totaal niet stoer. Ik wilde er nog aan toe voegen dat ik misschien er nog wel eentje bij ging kopen, waarmee ik nog beter de golven kon pakken. Maar voordat ik dat zei keek ik hem even aan. En hield mij stil.

Body boarden is dus echt totaal niet stoer. Mijn collega van 55 lachte mij dan ook totaal uit. Ik had me Iets niet voldoende gerealiseerd dat hij al 50 jaar aan de kust woont. En ook nu nog bijna elke dag op de plank staat. Surfen is dus stoer. En bodyboarden niet.

En vissen is ook stoer. Elke week kayakt hij de oceaan op om vallen voor schaal dieren te zetten. Deze week eet hij al de hele week tonijn. Een vriend was in een kayak 5 km de zee op was gevaren. Daar had hij in een kayak een tonijn van 25 kg aan boord weten te krijgen met een hengel. Vervolgens had hij de tonijn met mes steken achter de vinnen zich zelf dood laten bloeden. Dan blijft de kwaliteit van het vlees behouden. Het zal vrij bloederig zijn geweest in de kayak.

Maar goed, body boarden is dus niet stoer. Toch durf ik de foto te laten zien. Al is het maar omdat ik zo blij ben met de body board die ik van sommigen van jullie heb gekregen:)

Het afgelopen weekend was het dus voor het eerst echt top weer hier. Vooral zaterdag, 25 graden, zon. Weinig wind. Ik had een paar vrienden uit Auckland op bezoek. We hebben alle dingen gedaan die de Lonely Planet voor New Plymouth adviseert. Bij mooi weer is New Plymouth eigenlijk best wel een prima stad voor een dagje uit!

Op zondag hebben we nog sportief gedaan, op naar de top van Taranaki. Af en toe in de wolken, maar vanaf de top een prima uitzicht. En een stuk warmer dan de vorige keer! In de afdaling heb ik nog wat verkennings werk kunnen doen voor de plannen van 25 februari. Ik heb een soort grint geul gevonden die misschien sneller naar beneden leid dan de rotsen ernaast.

Jullie realiseren misschien: het zal om details gaan om binnen de 6 uur van de surf naar de top en terug te gaan. Maar ik heb er vertrouwen in. Volgende keer het resultaat!.

Inburgeren

Mijn fototoestel is verdwenen! Of ik kan hem al twee weken niet meer vinden.  Het gevold is iig een saaie blog zonder fotos.  Omdat ik nu 4 maanden in New Plymouth woon, snij ik het onderwerp inburgeren aan.

Vorige week in een bar vertelde de vrouw van een collega mij, dat ik nu in de moeilijkste fase van het inburgeren ben beland. De maanden drie tot zes. De maanden daarvoor zijn eenvoudig. Een tocht naar de supermarkt is nieuw en spannend en je gaat voor het eerst naar de kapper. Na zes maanden voel je je op de meeste plekker wel thuis, en begint het echte leven. Maar de maanden 3 tot 6 zijn kritisch. Het spannende is eraf maar je hebt nog geen leven. Ze vertelde dat toen zij naar Amsterdam was verhuisd, dit hele ongelukkige maanden waren. Ze kon het dus weten.

En daar zit ik nu dus midden in. Ik kan je vertellen, het valt wel mee. Maar er zit wel een kern van waarheid in, zo na een maand of drie begin je toch weer een beetje naar een normaal leven te verlangen. Met wat burgerlijke vastighen en niet te veel tijd op de bank. De afgelopen week was wat dat betreft wel een prima week. Dus hieronder een kort verslag.

Zondag Rotorua.
 Het MTB paradijs van Nieuw Zeeland. Het gaat hier niet zozeer om de mooie omgeving, maar om steile paden, willekeurige bomen met kussens erom en en af en toe een bordje met drie kruizen. En dat betekent een schans. En niet zo eentje die eerst omhoog gaat en dat als je genoeg remt je rustig naar beneden rijd. In Rotorua valt bij een schans de bodem vaak een meter of twee volledig weg. Vaak zit er ook een soort grint bak onder.  En daar was ik dus met collega's Stuart en Graeme. Zijn kunnen goed mountain biken en ik niet.  Opweg omhoog brak mijn derailleur af, daar had ik het waarschijnlijk bij moeten laten.

Toen we wat later boven aan de berg arriveerden, had we het geluk dat we net net voor een busje down hillers aankwamen. Dat zijn een soort Michelin mannen met een motor helm op. Op een fiets. Stuart en Graeme hadden dus haast voor hen op het pad te zijn. En ik ging mee.  Daar had ik snel spijt van. Ten eerste was het geen pad maar meer een soort acht baan. Er waren een soort verhoogde bochten, waar je flink de hoogte in moet zodat de middelpunt vliegende kracht de rest van het werk doet. En er waren schansen.  Dat durfde ik dus niet. Dat werd dus veel af stappen. En het werd nog wat erger toen de eerst Michelin mannen mij te pakken hadden. Want er was ook niet echt ruimte om ze er langs te laten tot het einde van de route.

In ieder geval, ik zeg al een tijdje dat ik van een wegfietser op een MTB, een MTBer wil worden. Ik ben er nu aan begonnen. Het is dood eng!

Maandag
Maandag was nationale feestdag en dus vrij. Een vriend van mij heeft hier een zeilboot. Best wel een grote met een cajuit. Je schijnt ermee naar Australie te kunnen zeilen. Daar twijfel ik aan, want toen we hem uit het water haalden stroomde er heel wat water uit de bodem. Hij is al oud. In ieder geval, er was eindelijk een keer niet te veel wind, dus gingen wij hier de Tasman Sea op. Best wel relaxed, een beetje om wat eilandjes gevaren, het uitzicht op de vulkaan was mooi. En we hebben geprobeerd te vissen. Maar niks gevangen.

Dinsdag
Volgens mij gebeurde dinsdag niks. Ik heb sinds kort een mobiele telefoon van werk. Ze zijn hier vrij zuinig. Maar ik weet niet of ik er blij mee ben. De mannen op de fabriek en op de platforms werken nl 7 dagen per week. 24 uur. En nu staat mijn nummer bij hun op het bord.  Ik hoop dat ze er snel achter komen dat ik weinig zinnings te vertellen heb.

Woensdag
Op woensdag speel ik met collega's altijd touch rugby. Er is een soort familie competie in de "stad". Kinderen, moeders, pappa, iedereen kan een team opgeven. Wij zijn het STOS team.  Het is best wel groot, er worden 5 partijen tegelijk gehouden op een groote sport veld. Als het mooi weer is, is het uitzicht op de vulkaan van hier fantastisch. Dat touch rugby ben ik trouwens niet goed in. Ik ben niet snel en wendbaar. En ik begrijp de regels niet. Ik schijn vooral veel offside te staan.

Donderdag

Donderdag nam een collega van de fabriek mij mee Paua zoeken. Nou wist ik niet wat hij daar mee bedoelde, maar ik ging wel mee. Ik heb maar even een plaatje van een Paua opgezocht. Dat zegt meer dan 1000 woorden en bovendien heb ik er nog geen nederlandse vertaling voor kunnen vinden. In het engels heet het een black foot Abelone.

Bij laag water kun je hier in Taranaki deze schelpdieren in het water vinden. Het schijnt dat ze vrij schaars zijn, maar niet bij het stukje strand vlak bij de fabriek. Het was meer Paua's rapen dan zoeken. Je mag het locale type alleen meenemen als ze meer dan 80mm zijn. Dat is wel lastig. Ook zwommen er daar bij het strand roggen. Met zijn vieren. Binnen 10m van ons. In zo'n 40 cm water. Dat was uniek!

Uiteindelijk hebben we beiden de limiet van toegestane limiet van 10 Paua's per persoon meegenomen.  Daarna haal je ze uit de schelp. En bak je ze. Als een biefstuk. Erg lekker!

Vrijdag

Vrijdag gaan we altijd vanuit werk met wat lui de stad in. Bier drinken. Vaak wordt dat laat. Er zijn misschien wel vijf kroegen in New Plymouth dus na een paar maanden weet je wel wie waar wanneer is. Er zijn zelfs twee disco's.

Zaterdag Rodeo

Tot slot was zaterdag de plaatselijke rodeo. Ik zal er verder niet al te veel over zeggen. Misschien dat ik volgende keer ook een stier ga zitten!